De prinses met de erwtjes

HPJ Goossens vroeg zich af of sprookjes moderner konden. En dat kan.

Er was eens in een ver land een groot paleis. In dat paleis woonden een koning, een koningin en een lief prinsesje. Het was een heel mooi prinsesje, met lang goudblond haar en een vrolijk snoetje. Maar naarmate ze opgroeide knaagde er toch een kleine ontevredenheid aan haar. In plaats van de gebruikelijke vrouwelijke uitbundigheden kwam ze niet verder dan twee erwtjes. Hoezeer ze elke dag ook in bad en voor de spiegel keek, het waren en bleven twee erwtjes. Nog net geen extra-fijne erwtjes, maar toch: erwtjes. En dat terwijl haar moeder juist overvloedig voorzien was van de zegeningen der natuur.

Soms keek het prinsesje wel eens naar haar moeder en dan dacht ze bij zichzelf ‘Wat moeder teveel heeft, dat heb ik te weinig’. Een gedachte die, hoe waar hij wellicht ook was, haar geen grammetje meer erwtengewicht opleverde.

Ook de koning en de koningin waren zich bewust van het probleem dat aan hun dochtertje knaagde. Hele avonden zat de koningin op het internet om te zoeken naar de beste mogelijkheden, behandelingen en klinieken die van haar dochters erwtjes op zijn minst mandarijnen zouden kunnen maken, of sinaasappels of…. Maar hoe moest je kiezen in het grote aanbod? Wie het internet gelooft denkt al snel met een pilletje of zalfje geholpen te zijn, maar was dat allemaal wel zo verantwoord?

Uiteindelijk bedacht de koningin de oplossing. Elke firma mocht een afgezant sturen die voor hun oplossing zou kunnen pleiten.

De een na de ander kwam en liet met powerpoints en animaties zien hoe het erwtenprobleem tot een fruitschaal zou kunnen worden opgewaardeerd. Maar bij de ene rammelde het verhaal aan alle kanten, bij de volgende bleek de powerpoint niet te werken, de derde likte steeds zijn lippen te nadrukkelijk af bij het woord ‘operatie’ en de vierde meende dat een botox-injectie de oplossing voor álles was.

Teleurgesteld zaten de koning, de koningin en het prinsesje die avond bij elkaar. Niemand had een goede oplossing weten te geven. Buiten regende het hard, je kon de regen tegen de ruiten horen slaan. Juist op dat moment werd er aangebeld.

De lakei deed open. Op de stoep stond een jongeman, drijfnat, met een tas onder zijn arm.

‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij, ‘Mijn naam is Paul Prins.’

De lakei liet de man binnen. De koningin kwam poolshoogte nemen en ze zag de drijfnatte Paul Prins staan. ‘Maar wat ben je nat,’ riep ze uit, ‘snel droog je wat.’

‘Dank u majesteit,’ zei Paul Prins met een charmante glimlach door het rijmpje, ‘maar mijn witte auto is zojuist defect geraakt en ik wist niet waar ik naar toe zou kunnen gaan.’

De koningin wuifde de bezwaren weg. De jongeman mocht zich drogen en even later zat hij in een oud kostuum van de koning in de zitkamer te nippen van een lekker warme thee. In het gezellige gesprek kon hij zijn ogen niet van de prinses afhouden en kon een blosje op zijn wangen niet verbergen. Wat had ze een prachtig haar en prachtige ogen. En wat een lief gezicht! En ook de prinses bleef steeds maar naar de jongeman kijken. Wat een stuk!

‘Je kunt vanavond niet meer de weg op,’ zei de koning, ‘het gaat stormen. Weercode rood, hoor ik net op het nieuws.’

‘Geen probleem!’ De koningin wist raad, er was toch nog wel een logeerkamertje over?

Die avond mocht Paul Prins in de logeerkamer slapen. Er stond wel een vreemd bed, met wel tien matrassen op elkaar. ‘Ja,’ zei de koningin, ‘in dit kamertje bewaren we de reservematrassen voor als we een slaapfeestje houden.’ Paul Prins vond het geen probleem, het zou wel lukken.

De volgende ochtend kwam iedereen aan het ontbijt. Met een bleek gezicht en wallen onder de ogen schoof Paul Prins aan.

‘Heb je niet goed geslapen?’ vroeg de koningin.

‘Eerlijk gezegd niet’, antwoordde Paul verlegen. Hoe kon hij vertellen dat hij de hele nacht aan de prinses met de erwtjes had gedacht?

Ook de prinses zat met een bleek gezicht aan tafel. Ook dat viel op.

‘Niet goed geslapen, schat?’ vroeg de koningin aan haar dochter.

Het meisje keek even verlegen en keek Paul Prins aan. Het bleke gezicht werd meteen overtrokken door een snel opkomend rood. ‘Ik moest de hele tijd aan jou denken’, fluisterde de prinses.

Meteen stond Paul op, liep om de tafel heen en kwam bij de prinses op de knieën zitten. Hij pakte haar handen ‘Ik ook aan jou! Meteen toen ik je zag werd ik verliefd op je.’

De prinses viel hem om de hals. ‘Ik ook op jou!’

Met zoveel liefde was een huwelijk onvermijdelijk, en dat werd dan ook snel voltrokken. Maar één probleempje veroorzaakte nog wel zorgen bij de prinses. Haar erwtjes. Hoe zou haar prins daarop reageren?

Die nacht bracht de prinses haar probleem schoorvoetend en verlegen ter sprake. Meteen legde Paul zijn hand op haar lippen. ‘Schat,’ zei hij, ‘ik houd van je zoals je bent. Ik zou niet anders willen!’

En daarmee waren alle zorgen aan de kant, verstrengelden ze zich liefdevol en maakten ze nog lang en gelukkig leven.