De signeersessie
Harrie Jansen controleerde, voor de tiende keer in de laatste paar minuten, zijn horloge. Hij was nerveus, dat wilde hij zichzelf best toegeven. Opnieuw liet hij zijn oog langs de stapels boeken glijden. Prachtig. Ze lagen perfect opgestapeld. Niet dat dat lang zou duren, dat was nooit zo.
Het personeel stond bij de linten op wacht om het toegestroomde publiek voorlopig op een afstandje te houden. Er was aardig wat volk op de been gekomen. Schattend liet Harrie zijn ogen over de menigte glijden. Als er maar genoeg exemplaren van ‘Ontspoord’ zouden zijn. Hij keek opnieuw op zijn horloge, zich ervan bewust dat hij dat zojuist ook al eens had gedaan. Een paar minuten nog. Ze zouden beslist op tijd zijn. Creatief en punctueel, daar stonden ze om bekend. Drie tafeltjes waren in gereedheid gebracht. Foto’s en naamkaartjes stonden klaar. En natuurlijk op elke tafel een glas, een karaf water, een kopje en een thermoskan met koffie of thee. De kans was trouwens groot dat ze daar helemaal niet aan toe zouden komen.
De rij wachtenden was ondertussen nog langer geworden, de stands van de cosmetica werden erdoor geblokkeerd. Jammer, niets aan te doen, je moest als warenhuismanager nu eenmaal prioriteiten stellen.
De wandklok op de boekenafdeling van zijn warenhuis tikte de volgende minuut aan. Harrie onderdrukte met moeite de impuls om zijn horloge te vergelijken met de wandklok. Hij wist dat het niet nodig was, ze stonden tot op de seconde gelijk. Harrie had oog voor dat soort details.
