Het was vrijdagmiddag. Hoewel de zon buiten uitbundig scheen verspreidden de TL-lampen hun blauwwitte licht in het grote kantoor. Een paar verdwaalde vliegen zoemden irritant om de hoofden van de werknemers en wisten steeds net op tijd voor een naderende mep op de vlucht te slaan.

Joost keek met een schuin oog naar de klok en telde de seconden af. Vijf, vier, drie, twee, één… Vakantie! Opgelucht smeet hij de boeken dicht waarin hij de cijfertjes al een heel jaar in moest bijhouden. Virtueel dan, want tegenwoordig ging alles digitaal. En nu: vrijheid. Even geen druk meer voelen, gewoon drie weken helemaal niks, het rijk alleen! Nou ja alleen, samen met Marjan.

Thuis trapte hij zijn aktetas in de hoek. De koffers stonden al ingepakt voor een vlucht naar de zon vol met schoongewassen kleding, handdoeken en badpakken. Ze hadden getwijfeld, dat wel. Een vakantie in eigen land had ook zo z’n mooie kanten, zeker met het mooie weer van de laatste weken. Uiteraard zijn weer-resultaten uit het verleden niet bepaald een garantie voor de toekomst en dus hadden ze besloten te vliegen naar een warme, zonnige bestemming. Lanzarote, dat ging het worden, een van de Canarische eilanden. 

In de boeken over het eiland had hij gelezen over de vulkanische oorsprong en hij keek al uit naar een excursie tussen en in de lava-velden. Jammer dat je in het natuurgebied Timanfaya niet met een gehuurde wagen mocht komen, het had hen wel leuk geleken zich zelfstandig in zo’n gebied te wagen.

Misschien zouden er nog wel andere mogelijkheden oppoppen. Met een bus, bijvoorbeeld. Of een kamelentoer doen, al was dat met een dromedaris.

Loading full article...