Eindelijk het einde!
De woorden van de vergadering galmden nog na in haar oren. ‘Hier moet een einde aan komen, en wel zo snel mogelijk’. Instemmend gemompel en geroep had deze woorden van alle kanten kracht bij gezet.
Ze had geknikt, wat kon ze anders? Ja, het werd echt te gek. En ze had meteen geweten wiens taak het was om dit alles te stoppen, per slot van rekening had zij het allemaal veroorzaakt.
En dus is Vlindertje73 op deze avond onderweg naar het grote Yoors-gebouw. Ze kijkt schichtig om zich heen. Er lijkt niemand te zijn, maar helemaal zeker kun je daar nooit van zijn.
De deuren van het grote gebouw werken niet met een sleutel of een pincode. Er hangt gewoon een touwtje uit de brievenbus, want Yoors is voor iedereen erg toegankelijk. Een gewone deurbel is er dan wel te vinden.
Even later is ze binnen. Angstig kijkt ze om zich heen, bang dat er elk moment tandenborstels, potjes handcrème of andere steekwoorden vanuit allerlei hoeken op haar af zullen komen.
