‘Nou, en toen zei ik dat hij groot gelijk had. Ja toch, niet dan?’
De laatste woorden doen me opschrikken, eerlijk gezegd heb ik maar weinig van het hele verhaal gehoord. Dat komt ofwel door het hypnotische geluid van de knippende schaar, ofwel doordat ik mezelf in een meditatieve stand heb gezet.
Voor sommige mensen is een bezoek aan de kapper het summum van genot dat minimaal eens per week moet worden meegemaakt. Voor mij niet. Ik vind het een ramp. Het begint altijd met die belachelijke cape die strak om je hals wordt gesnoerd. Zo’n ongezellig plastic ding, dat vagelijk doet denken aan een tafelkleed dat veel te lang in een vochtige kelder heeft gelegen.
Ik brom maar wat, in de hoop de kapper hiermee een afdoende antwoord te hebben gegeven. Dat is blijkbaar zo, want het om mij heen lopende spraakprogramma gaat onverdroten verder. Mijn blik is schuin naar voren gericht, om rechtstreeks oogcontact via de spiegel te voorkomen. Flesjes, potjes en tubes liggen in onwaarschijnlijke hoeveelheden in het kapperswinkeltje uitgestald. Onbegrijpelijk wie dat allemaal gebruikt. Zelf gebruik ik maar twee soorten tubes. Mayonaise en tandpasta. Dat is méér dan genoeg. De lucht in het kapperszaakje doet overigens vermoeden dat ál die potjes elke dag een aantal keer opengaan.
Het praten en knippen houdt even op en hoopvol kijk ik in de spiegel. Misschien is de knipbeproeving voorbij, denk ik. Maar helaas. De kapper heeft een lucifer tussen zijn tanden gestoken om hinderlijke restanten van zijn lunch te bevrijden uit hun ivoren omhelzing. Als dat blijkbaar is gelukt wordt de lucifer zorgvuldig terug in het doosje gestopt. Zuinigheid met vlijt, en ik ben blij dat ik niet rook en niet in de verleiding zal komen om de man om een vuurtje te vragen. Het knippen gaat verder, het geklets ook.
Weer dwalen mijn gedachten in het rond. Vanuit mijn ooghoek zie ik de klok hangen. Veel te traag schuift de secondewijzer door naar het volgende streepje. Lang zie ik het niet, een hand drukt mijn hoofd in een beter bereikbare knipstand en mijn blik is nu gedeeltelijk naar de vloer gericht. Onder het kastje is lang niet geveegd. Stofvlokken en haren, en daarachter iets dat lijkt op een leeg yoghurtbekertje. Ik zeg er niets van, zeker niet zolang de kapper de scherpe schaar hanteert.
Een paar eeuwigheden later, die in werkelijkheid waarschijnlijk slechts minuten waren, is het ineens klaar. De tafelkleedcape wordt afgerukt en een borsteltje veegt de ontsnapte haren weg. Ik zeg een keer of tien ‘nee’ op alle overbodige aanbiedingen en stap, na de gebruikelijke en pijnlijke betaalceremonie, met een opgelucht gevoel over de droogloopmat naar buiten. Heerlijk, die frisse lucht!
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Mijn andere invullingen van deze schrijfuitdaging
