Jaap schuifelde voorzichtig over het gladde stoepje. Zijn winkelwagentje gaf hem op de allergladste stukjes net genoeg steun om overeind te blijven. Het was eigenlijk gekheid, met dit weer. Elk weldenkend mens zou thuis bij de kachel blijven zitten. Toch was Jaap buiten. Dat was niet omdat hij niet weldenkend zou zijn, maar gewoon omdat hij geen thuis had. Zijn hele hebben en houden duwde hij in het roestige winkelwagentje voor zich uit.
Op het bankje voor de bloemenwinkel liet hij zich zakken, na de sneeuw ervan af te hebben geveegd. Dit was het mooiste plekje, zeker met dit gladde weer. De schuifelende en uitglijdende mensen en voertuigen waren een prima bron van vermaak. Gisteren nog had de weg helemaal dicht gezeten door die scharende vrachtwagen met die tandpastareclame. Uit de bruine, papieren zak die voorin in het wagentje stond haalde hij een halfvol bekertje yoghurt. Nou ja, op dit moment leek het meer op yoghurt-ijs. Een kop koffie, dat zou hij straks ook wel lusten. Misschien kon hij straks bij het cafeetje op de hoek wel een uitgesteld kopje krijgen.
Uit het winkelwagentje pakte hij het oude, rafelige tafelkleed, dat hij als een plaid over zijn benen legde. Dubbel uiteraard, zodat de gaten in het kleed wat bedekt werden.
Voorzichtig hapjes en likjes van zijn yoghurt nemend keek Jaap naar het voorzichtig glibberende verkeer in de straat. ‘Ben eens benieuwd wat er vandaag hier op het programma staat’, bromde hij zachtjes in zichzelf.
‘Zit je weer in jezelf te praten? Je wordt kinds, ik heb het altijd al gezegd!’
Jaap keek om en keek in het lachende, baardige gezicht van Cor, die zijn aftandse boodschappenkarretje naast het winkelwagentje posteerde.
‘Ach jij’, bromde Jaap. De twee mannen waren buren, zoals ze altijd zeiden. En in zekere zin was het waar, soms lagen ze naast elkaar onder dezelfde brug, of kwamen ze tegelijk bij de nachtopvang als het weer eens erg koud was.
‘Heb je een vuurtje voor me?’
‘Heb je wat te roken? Hoe kom je daaraan?’
Cor haalde zijn schouders op. ‘Gewoon. Peukjes verzamelen. Wordt wel steeds moeilijker, de mensen roken niet meer zoveel.’
‘Omdat het ongezond is. Je zou ook eens moeten stoppen. Er liggen bij iedereen regelmatig enge berichten over roken op de mat.’
Cor haalde opnieuw zijn schouders op. ‘Nou én. Ik heb niet eens een mat. Heb je nou een lucifer of niet?’
Jaap voelde in zijn jaszak en diepte een halflege wegwerpaansteker op. ‘Nee, maar dit werkt ook.’
De aansteker deed zijn werk en even later keken beide mannen samen naar de mensen die zich glibberend en glijdend over de straat voortbewogen in hun drukke dagelijkse bestaan.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Mijn andere invullingen van deze schrijfuitdaging
