Hanny en Greetje en de boze tovenaar

Er was eens een meisje, dat Hanny heette. Ze woonde alleen met haar moeder in een hutje aan de rand van het bos, op de plek waar de maneschijn ’s avonds de grasvelden in een zilverwit licht zet. Hanny en haar moeder leefden gelukkig van wat de natuur hen bracht. Voor de grotere bestellingen was er gelukkig de bestelsite van een grote supermarkt en eens in de week kwam een vrachtwagentje hun bestelling brengen. Hanny keek elke week al uren, soms al dagen uit naar dat moment, want stiekem vond ze de chauffeur erg leuk. Elke keer lachten ze vriendelijk naar elkaar, maar Hanny durfde eigenlijk geen gesprek te beginnen, zo verlegen was ze.

Ook deze week was het vrachtwagentje gekomen. Deze keer had Hanny, met een vuurrode kleur, aan de chauffeur gevraagd: ‘Hoi, hoe heet je?’ En de chauffeur, met al net zo’n rode kleur, had zacht gezegd ‘Greetje’, en ze was weer snel in haar wagentje gestapt en weggereden.

Die avond zat Hanny achter haar PC. Zou ze ergens een profiel van Greetje kunnen vinden? Na een half uurtje zoeken was ze bijna wanhopig. Zoveel Greetjes, er was bijna geen doorkomen aan. Er was er één bij zonder profielfoto. Zou dat de goede Greetje zijn? Ze wist het niet en durfde ook geen vriendschapsverzoek te sturen, je hoort zoveel rare verhalen.

De week erop kwam Greetje weer. Weer lachten ze lief tegen elkaar en toen Greetje aan Hanny vroeg of ze het leuk zou vinden om een stukje mee te rijden zei Hanny meteen ‘Ja!’.

Greetje tikte op de TomTom het adres in naar een nieuwe klant en daar konden ze op weg. Links, rechts, rechtuit, weer links, de TomTom gaf netjes alle aanwijzingen. Het verharde weggetje was al lang overgegaan in een steeds smaller zandweggetje in het bos. Tot de wielen zich vastdraaiden in de modderige zandbodem.  De wagen kon niet voor- of achteruit. Vervelend. Hanny pakte haar telefoon. Geen bereik. Ook Greetje had geen bereik. Wat nu?

‘Ik geloof dat het niet ver meer is,’ zei Greetje. ‘Misschien moeten we maar gaan lopen en hulp vragen.’

Het was mooi weer en stiekem vond Hanny het best fijn om samen met Greetje door het bos te lopen. Hun vingers raakten elkaar en verlegen blozend liepen ze hand in hand verder. Na een paar honderd meter liep het weggetje bij een eenzaam boshuisje dood. Naast het huisje stonden allemaal kunststof vaten. Sommige vaten waren lek, en een vieze, stinkende vloeistof lekte op de bosbodem.

Hanny en Greetje liepen op het huisje af. Tegen het huisje aan lagen grote doorzichtige plastic zakken. Er zaten allemaal gekleurde pilletjes in, het leken net snoepjes. Daar ging de deur open. Een man in een blauwe overall en een pet op zijn hoofd stapte naar buiten en keek hen boos aan.

‘Wat doen jullie met je knuistjes aan mijn huisje?’

‘Dag meneer, we zijn verdwaald en onze auto wil niet verder’,  zei Greetje verlegen. En Hanny vroeg ‘Meneer, wie bent u en wat zijn dat voor snoepjes?’

De man nam de meisjes van tot top teen op en ineens deed hij poeslief. ‘Hallo lieve meisjes. Ik ben eh… laten we maar zeggen een soort tovenaar. Kom maar even binnen hoor, dan kun je eh….. bellen of zo.’  

Helemaal vertrouwen deden Hanny en Greetje het niet, maar ze moesten toch hulp halen? Ze stapten naar binnen. In het huisje zagen ze leidingen, flessen en glazen, met vreemde vloeistoffen erin. Wat een raar luchtje hing hier!

‘Hier’, zei de man, ‘neem een snoepje. Dat zul je heel lekker vinden.’ En hij duwde hen een snoepje in de hand dat erg veel leek op de pilletjes die ze buiten gezien hadden. De meisjes keken elkaar even aan en brachten de hand met de snoepjes naar hun mond. ‘Mooi,’ lachte de man een beetje gemeen, ‘daar staat de telefoon.’ Hij wees naar een tweede kamertje en duwde de meisjes hier naar binnen. Meteen maakte hij de deur op slot. ‘Zo, dat zal jullie leren! Een beetje nieuwsgierig doen hier! Veel plezier op jullie tripje!’

In het kamertje, waar natuurlijk geen telefoon was, keken de meisjes elkaar geschrokken en ongerust aan. ‘Tripje? Heb jij dat pilletje opgegeten?’ vroeg Hanny. ‘Nee, natuurlijk niet. Net alsof gedaan. En jij?’ ‘Ik ook.’ Ze openden tegelijk hun handen en lieten de pilletjes zien. ‘Weet je, dit zijn vast enge drugs.’ Hanny knikte. Dat dacht zij ook. ‘Hij hoopt natuurlijk dat we onderuit gaan, de rotzak.’

‘Ja,’ zei  Greetje,  ‘wie weet wat hij met ons van plan is!’
Hanny sloeg geschrokken haar hand voor haar mond. ‘Hij zal toch niet…’

Ze keken het kamertje rond. Wat een rommel. Dozen, oude kranten. Verpakkingen met rare tekens erop, opvallend vaak met een doodshoofd erop. In de hoek stonden een paar halfvolle flessen. Greetje pakte er eentje bij de hals vast. Hanny pakte de andere. En nu maar wachten, de man zou vast komen kijken of de pilletjes al werkten.

En ja hoor, na een kwartiertje ging de deur voorzichtig en langzaam open. De man keek op het hoekje. Hij zag Greetje op de grond liggen. Hij likte langs zijn lippen. Wat een buitenkansje, twee van die mooie meisjes in zijn hutje. Net toen hij naar voren stapte om haar eens flink te pakken kwam Greetje overeind en mepte de fles op zijn hoofd stuk. Precies tegelijk had Hanny, die achter de deur stond, hetzelfde gedaan. Zonder een woord te zeggen zakte de zogenaamde tovenaar in elkaar. Hanny en Greetje renden de kamer uit en probeerden zo snel mogelijk naar buiten te komen.  Ze renden over het pad, voorbij de vrachtwagen, steeds maar verder. Gelukkig kwamen ze een boswachter tegen, en ze vertelden alles wat er was gebeurd. De zogenaamde tovenaar werd opgepakt en draaide voor jaren de bak in. Hanny en Greetje kregen een grote beloning. Natuurlijk trouwden ze en ze leefden nog lang en gelukkig in liefde samen.

(c) 2017, Hans van Gemert

Kopfoto: Pixabay