‘Niet zo zeuren Tim, ben nou maar blij dat je dit mag doen.’

‘Blij?’ Met een snuivend geluid haalde Tim zijn mouw langs zijn neus. ‘Ik krijg er een, hoe heet het, tennisarm van in mijn pols.’

‘Tennis jij tegenwoordig?’

‘Nee, maar hoe heet dat als je je polsje teveel hebt gebruikt?’

‘Eh… SRI. Of nee, RSI. Zoiets. Maar schiet nou maar op, je denkt toch niet dat ik alles in mijn eentje ga doen?’

‘Ja ja’.  Mopperend hees Tim zich opnieuw met zijn tas de ladder op. Een enkele keer kwam het tasje was onzacht in aanraking met de ladder.

‘Pas nou eens op, als ze stuk zijn moet je die ladder extra op en neer!’

Tim gaf geen antwoord, maar zijn vuile blik in de richting van Kees sprak boekdelen.  Boven gekomen draaide hij het lampje los, maar juist toen hij het in de tas wilde doen glipte het uit zijn vingers. Met een klap spatte het lampje op de grond beneden hem in duizenden kleine splinters uit elkaar.

‘Kijk nou uit, lummel! Dat is hartstikke ongezond hoor!’

Tim haalde zijn schouders op. ‘Het is de oude maar’, zei hij, en draaide een nieuw lampje in de fitting. Het was gewoon niet eerlijk, al dat werk met zijn tweetjes. De vorige keer had de directeur nog een hele ploeg laten komen. In zeven avonden hadden ze toen al die gloeilampen vervangen voor spaarlampen. Dat was toen nog een hele heisa geweest, want die lampen hadden toen de hele dag gebrand en waren gloeiend heet geworden. Tja, wat wil je ook anders met zo’n naam. En nu moesten al die spaarlampen er weer uit. ‘We maken er LED-lampen van!’ had de directeur geroepen. Hij wel met zijn ‘we’, want nu was hij natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig werden die spaarlampen niet zo heet, dan brandde je je fikken tenminste niet bij het losdraaien. En, hij moest toegeven, het LED-licht was helderder.

Zuchtend daalde Tim weer van zijn ladder om een nieuw tasje met lampen op te pikken. Na drie avonden halverwege de eerste afdeling. Nog vijf verdiepingen van het warenhuis te gaan.

(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay