Ik ben door de plaatselijke toneelvereniging benaderd. Of ik mee wilde spelen in hun nieuwe stuk. En natuurlijk, als je vele talenten hebt moet je ze nu eenmaal ook laten zien. Ik zei dus volmondig ‘ja’! De keuze van de knappe, vrouwelijke tegenspeelster zou daar overigens ook wat mee te maken kunnen hebben. Je moet de gelegenheid nu eenmaal benutten als die zich voordoet.

Op het programma stond ‘Herders op drift’, een modern stuk dat zich afspeelde in een ver verleden.

Wekenlang werd er gerepeteerd in een leeg lokaal van de school om de teksten er goed in te krijgen. De kruidenier op de hoek was onze regisseur, want door zijn vele filmbezoeken had hij uiteraard het meeste kijk op de dramatische details. Hij was een liefhebber en een kenner. Hij keek op de rustige momenten in het kantoortje van zijn winkel altijd wel een film vol intiem, menselijk drama, zoals hij altijd zei. Ik heb nooit begrepen wat hij daar nou precies mee bedoelde en zelf legde hij het nooit verder uit.

De decors voor het stuk zijn bijzonder eenvoudig. Dat was niet alleen een artistieke keuze van de regisseur, maar had ook alles te maken met het beschikbare budget. Want, dat was er niet. De toegezegde subsidie bleef helaas uit. Was dat een probleem? Welnee, met wat fantasie en goede wil kom je ook een heel eind.

Op de avond van de voorstelling sloeg ik daarom een oud tafelkleed als mantel om me heen. In vroeger tijden zou ik met een schaar mijn matje in model hebben geknipt, maar tegenwoordig werkt de haardos niet meer zo mee. Dan maar zonder. De herder die ik speelde moest geschrokken het podium oprennen. Aanvankelijk had ik met yoghurt mijn gezicht bleek proberen te maken, maar dat druipt helaas teveel. Tandpasta voldoet beter, en is een heel stuk goedkoper dan schmink.

Met een lucifer werden op het podium de kaarsen en de lantaarns ontstoken zodat het publiek ons ook zou kunnen zien.

Ik haalde diep adem, het gordijn schoof open. Het spel kon beginnen!

(c) 2018 Hans van Gemert

Afbeelding: Pixabay