Het afspraakje, eindelijk
Vrijdagavond. Vandaag zou het moeten gebeuren. Een afspraakje. Nee, dé afspraak. Weken lang had ik ernaar uitgekeken. Die afspraak met háár. Goede voorbereiding is het halve werk en daarom zat ik vanmorgen vroeg om negen uur al bij de kapper. Eigenlijk houd ik daar niet van. Kappers. De hele tijd dat gedwarrel om me heen, dat duwen en trekken aan mijn hoofd en de constante aanval op mijn trommelvliezen. Maar wat moet, dat moet. Ik had het er graag voor over.
Nadat ik de nodige haren én contanten bij de kapper had achtergelaten stond ik weer buiten. De haartjes negerend die een goed heenkomen hadden gezocht tussen de boord van mijn overhemd en mijn huid stapte ik door naar dat volgende adres op mijn lijstje. De kledingwinkel. Ik weet, ik val in herhalingen, maar daar houd ik eigenlijk ook niet van. Kledingwinkels. Verkopers die meer verstand hebben van het behalen van een stevige omzet dan van het goed adviseren van de klanten. Het steeds opnieuw passen van allerhande kledingstukken, waarbij de kartonnen labels en kunststof antidiefstalknoppen je danig in de weg zitten. Maar in dit geval zette ik me over mijn bezwaren heen. Ik paste, ik koos. En ik betaalde.
Na een dik uur stond ik weer buiten, een stuk armer maar zwaar beladen met diverse tassen. Ik klaagde niet, ik had het er voor over. Uiteraard.
Een succesvol bezoek aan de schoenwinkel bekroonde dit intensieve deel van de dag en met de nodige opluchting ging ik weer naar huis. Koffie, dat had ik wel verdiend. Daarna dook ik het bad in, en gebruikte de speciale badolie, die mijn velletje zo heerlijk zacht maakte en bovendien een zalig geurtje om mij liet hangen. Kortom, ik had aan alles gedacht. Ik was er helemaal klaar voor.
Is het einde of een tussenstop?
Wat zal het zijn?
Of misschien ontvoerd door de marsmannetjes? Of opgegeten door een reuze krokodil?
Of of of misschien de tijd vergeten terwijl ze...
kortom genoeg mogelijkheden hihihih
Leuk geschreven!