‘Rustig aan!’

‘Je moet niet zo blijven hangen!’

Ze heeft misschien gelijk. Ik brom nog iets over het moeilijke terrein en dan iets over veiligheidsvoorschriften.  Allemaal waar, maar eerlijk gezegd ben ik gewoon moe. Niet zo gek, het is per slot van rekening een heel eind. Naar twee kanten, inmiddels.

‘Als je tot grote hoogten wil stijgen, dan moet je zelf het goede voorbeeld geven!’

‘Jaja ….’

‘Een verhaal is er ook niet zomaar hoor!’

‘Neenee …’

‘Dus: opschieten nou!’

‘Jaja …’

Met een zucht en mijn hamertje breng ik het volgende ijzertje aan. Nagel. Klimdinges. Hoe het ook moge heten. Maakt me ook niet uit, als-ie maar stevig blijft zitten.  Met naar beneden kijken ben ik al lang geleden opgehouden. Vanaf vijftig centimeter of zo. Strak kijk ik voor me uit terwijl ik het hamertje na gebruik weer opberg in het foedraaltje. Goed dat het ding zelf ook vastgebonden zit, je moet er toch niet aan denken dat-ie spontaan naar beneden springt. Dat is dan in ieder geval het voordeel van de hoogste positie bij dit soort sportieve activiteiten. Misschien was een helm ook wel een goed idee geweest.

Voorzichtig verplaats ik het oogje waarmee het touw aan het lagere ijzertje vastgeklikt zat naar het hogere ijzertje. En al even voorzichtig zet ik mijn voet op een iets hoger stukje uitstekende steen. We komen er wel. Denk ik. Ooit.

Als ik bij de volgende stap eventjes aarzel brengt het ongeduldige gesnuif achter mij me weer snel in beweging. ‘Slavendrijverspraktijken’, denk ik en houd uiteraard wijselijk mijn mond dicht. Dan maar weer een nieuw beugeltje en een nieuw stapje.