Mat. Zo kun je het humeur van Wouter wel beschrijven. Om niet te zeggen: negatief. Aarzelend hingen zijn vingers boven de toetsen van zijn laptop. Hoe moeilijk kon het zijn om iets te bedenken? Iedereen kon het. Dan moest hij het toch ook gewoon voor elkaar krijgen?
Maar zijn vingers bleven stil hangen. Wat er ook kwam, geen inspiratie.
Buiten stopte er een bus bij de bushalte die vlak voor zijn huis was geplaatst. Een nogal bijzondere bus, helemaal versierd met bloemetjes. Geërgerd keek Wouter op. Die stomme bus deed hem weer denken aan een vorige mislukking, twee maanden geleden. Toen kwam er ook al niks.
En vorige maand had hij nog dagenlang in het warenhuis op en neer gelopen op zoek naar inspiratie. Hij had overal gezocht. Tussen de kledingrekken, tussen tandpasta, daarna zelfs op de zuivelafdeling tussen de pakken yoghurt. De winkel was groot genoeg, maar inspiratie, ho maar.
Hij keek nog maar eens naar zijn laptop, waar zijn tekstverwerkingsprogramma geduldig op hem bleef wachten. Zaten daar nou kruimeltjes tussen de toetsen? Ook dat nog, misschien lag het daar dan aan. Hij keerde zijn laptop om en inderdaad vielen er wat ondefinieerbare brokjes op het tafelkleed. Maar er bleven toch nog wat ongerechtigheden zitten, die hij vervolgens na enig gepeuter met een lucifer weg kreeg. Geërgerd veegde hij alle troep van de tafel af, een beweging die hem scherp en onzacht in aanraking bracht met de punten van de schaar.
Hij keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde hij het belsignaal van zijn telefoon. Hij nam op.
‘Met Wouter.’
‘Dag Wouter, met Hans. Ik wou je er nog even op wijzen dat je nu nog precies vier uurtjes hebt om wat te maken!’
Grommend smeet Wouter de telefoon op tafel. Ook dat nog. Heb je alles gehad, krijg je die zeurpiet weer aan de lijn...
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeeldingen: Pixabay
Dit verhaal zou ook passen in de drie voorgaande schrijfuitdagingen, maar ja, te laat!
