Het oude winkelpand

Het eerste dat me opvalt als ik de deur van het oude winkelpand open maak, is de stilte. Een haast gewijde, maar vooral stoffige stilte kruipt me tegemoet. Het woord ‘welkom’ op de versleten mat doet vreemd aan, er is niets om welkom te heten, niets om het te zijn. Het pand is verlaten, vergeten. Scheuren in de rolluiken die voor de ramen zijn bevestigd laten maar enkele lichtstralen binnen. 

Onverlaten hebben de overgebleven rijkdommen al lang geleden geplunderd, de onwaardige restjes zijn achtergebleven. Er ligt een tafel waaraan één poot ontbreekt. Het tafelkleed, half verteerd, is eraf gegleden. Een oude stoel ligt er langs. Er liggen scherven van flessen. Wat todden. Aan de muren zijn lichtere vlekken te zien waar eens mooie reclameposters gehangen hebben. Eén half afgescheurd aanplakbiljet hangt er nog, het prijst de reclame-aanbiedingen van die laatste week aan. Twee tubes tandpasta voor de prijs van één. Kaas, melk en yoghurt met 10 procent korting. De prijzen zijn nog in guldens. Kun je nagaan hoe lang dit pand al leeg staat.

Wil ik dit eigenlijk wel? Waarom ben ik toch op die uitnodiging ingegaan? Ik weet het niet, het is één van die raadsels in het bestaan, één van de dingen die door het leven op je programma worden gezet. Het lichtknopje reageert niet. Natuurlijk niet, bedenk ik me, de stroom is al lang geleden afgesloten. Zonder extra licht probeer ik door te lopen, het is goed te weten dat ik een doosje lucifers in mijn zak heb, voor als het té donker zou gaan worden. Of het voldoende is, wie zal het zeggen. Had ik maar een kaars meegenomen, het is een gedachte die een glimlachje op mijn gezicht brengt. Wie heeft er tegenwoordig nou kaarsen op zak!