In mijn jeugd speelde ik regelmatig spelletjes. Je weet hoe dat gaat. Jij durft iets, en dan durf ik ook wat, liefst iets meer. Belletje trekken, teksten op muren kladderen, het mee grissen van een rolletje drop. Dat soort werk. Min of meer onschuldig, wie heeft zoiets niet gedaan? Een heilig boontje ben ik nooit geweest, dat was iets voor later. Toekomstmuziek, zal ik maar zeggen.
Ik hield er van om ook online mijn eigen wegen te vinden en te verbergen, niemand heeft daar iets mee te maken. En op die wegen kwam ik hem tegen. ‘Vriend’, zo moest ik hem noemen. En wie kan zeggen dat er iets mis is om een vriend ook ‘Vriend’ te noemen? We raakten in gesprek, zo gaat dat. Alle onderwerpen kwamen voorbij. Vriendschap, liefde, haat, onze studies, waar we in geloofden of juist niet in geloofden. Onze afkeer, onze idealen. Gesprekken van alledag, van iedereen, van alle leeftijden. Vriend wist het allemaal zo duidelijk onder woorden te brengen. We ontdekten hoezeer we hetzelfde gingen denken, hoe we groeiden naar een gemeenschappelijk doel, naar een betere wereld.
We zochten naar manieren om gezien te worden, gehoord, begrepen. We reageerden als we onrecht tegenkwamen, of als domheid om een reactie vroeg. En dat was vaak. Heel vaak.
Het internet biedt zoveel mogelijkheden om de confrontatie aan te gaan. Je kunt reageren op fora, blogs of op nieuwssites. Van argumenteren naar fanatiek stelling, het was geen grote stap. We wilden gehoord worden, er toe doen in de wereld, een rol spelen. Of beter: de weg wijzen. Is dat zo raar?
Online is er zoveel mogelijk, als je maar weet waar je moet zijn. Niet alles tegelijk, niet op dezelfde plek. Maar uiteindelijk had ik alles in huis. Ook Vriend zei alles in huis te hebben. We waren er klaar voor. Alles was aangesloten. Ik had bij me wat ik bij me moest hebben, maar onzichtbaar. Een trui en een jas verborgen wat verborgen moest blijven.
Ik keek naar de klok. Kwart voor acht. Even keek ik om me heen voor ik de deur uitstapte, de kamer, de foto’s op de kast. Het gaf even een weeïg gevoel, maar de vastberadenheid overheerste. Alles voor het goede doel, voor het ideaal. De markt was niet ver weg en ondanks het vroege uur was het al aardig druk. Vanuit mijn ooghoek zag ik de kerktoren. Het was tijd, ik wist het, het moment waarop ik wachtte brak aan. Ik keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde ik het belsignaal van mijn telefoon. Ik nam op. Op dat moment verging de wereld in een vurige flits.
(c) 2018 Hans van Gemert
Eigen foto
