MygirlyLife bedacht de RandomWord-uitdaging. Met een willekeurig door haar aangewezen woord een verhaal (gedicht, tekst, whatever) maken dat tussen de 300 en 500 woorden lang is. Dat RandomWord moet dan minimaal drie keer gebruikt worden. Klik hier voor meer informatie of als je er ook aan mee wilt doen. Ik heb het woord van Dana geraden en van haar een nieuw woord gekregen. Kun je raden met welk woord ik aan de slag moest?
Als het zonnetje zich weer wat meer laat zien en de temperaturen stijgen, dan is het heerlijk om buiten op m’n platje te zitten. Aan één kant hebben we een blinde muur, aan de andere kant scheidt een stevig hekwerk ons platje van de buitenwereld. En dat levert een waardevol en niet te versmaden voordeeltje op: op ons platje zitten we lekker privé, en min of meer onbespied. Je vraagt je af wat een platje is? Het is een stukje plat dak waarop we een terras hebben ingericht. Een soort balkonnetje, zeg maar.
Het terras dat we hier hebben kunnen inrichten meet ongeveer vier bij vijf meter, en is dus ruim genoeg voor een tuinsetje. De koelkast staat binnen, maar wel net naast de deur. Dat betekent dat er altijd voldoende voorraad gekoelde dranken onder handbereik staan. Wordt de zon te heet of te fel, dan duiken we onder de grote parasol, die we ook op ons terras hebben staan. Want dat is ook het voordeel van zo’n groot terras: er is plaats voor een flinke parasol. Die moet je overigens wel goed verzwaren, omdat de wind op de hoogte altijd wat meer vrij spel heeft.
Vorig jaar hadden we zo’n goedkoop model aangeschaft en dat hebben we geweten. Meneer Cornelissen van twee deuren verderop ook trouwens. We zaten op die bewuste dag heerlijk onder het genot van een biertje te genieten van zon en zaligheid. De zon scheen fel, dus de parasol stond uit. Het waaide wel wat, en het doek van de parasol bolde zo nu en dan op, maar je kent het: het biertje smaakte en het gesprek werd nogal geanimeerd, dus wie let er op dat wapperende doek? Precies: niemand.
Dat zou veranderen. Bij de volgende windvraag sloeg de wind eronder en werd de parasol opgetild. De wind blies het ding over de rand van ons platje en daalde als een grillig zweeftoestel onverbiddelijk naar de lagere regionen af. Aan een parasol zit een steel. Een lange. En aan de onderkant een punt, zodat je zo’n parasol eventueel ook in de tuinbodem kunt steken. Die steel wees dreigend naar beneden en ontmoette helemaal beneden de auto van meneer Cornelissen. De punt effende de weg en het hele gevaarte boorde zich rechtstandig door het dak en bleef staan als was de auto een tropische cocktail. Dat zag er, ik beken het, grappig genoeg uit voor de nodige lachsalvo’s. Meneer Cornelissen bleek echter, ook niet geheel onverwacht, minder gecharmeerd van de vrolijke versiering van zijn auto.
(c) 2017 Hans van Gemert
Weet je om welk woord het ging? Zeg het in een reactie. Ook andere reacties zijn uiteraard welkom!
