Het aanhoudend gebonk was niet langer te negeren en Natasja sloeg haar ogen op. Het gebonk ging door. Blijkbaar gebeurde er iets dat ook invloed had op de kamer zelf, die langzaam maar zeker voor haar ogen ronddraaide. Ze streek over haar bonkende voorhoofd. Juist wilde zij ze haar ogen nog eens sluiten, toen ze naast zich in bed een onbekend figuur aantrof. Met een paniekerige ruk schoot ze overeind, met kracht probeerde ze de plotseling opkomende misselijkheid te bedwingen. De jongeman naast haar bleek volledig gekleed. Zijzelf trouwens ook, ze had zelfs haar schoenen nog aan. Er hing een zurige lucht in de kamer, een blik op zijn hoofdkussen zorgde voor een afdoende verklaring. Haar maag was tegen de lucht én de aanblik niet bestand en met een spurtje kon ze nog net de badkamer bereiken. De toilet bleek de afgelopen uren door talrijke figuren gezocht te zijn, maar niet goed gevonden.
Langzaam begonnen haar verdoofde hersencellen te ontwaken. Feestje. Dat was het. Toen de vriendenclub er lucht van had gekregen dat Natasja’s ouders een nachtje weg zouden zijn was de locatie van het volgende feest bekend en bepaald, haar instemming onbelangrijk.
Ze waren er al vroeg, haar ouders waren nog maar zo kort geleden vertrokken dat Natasja begreep dat ze op de uitkijk hadden gestaan. Drank was ruim ingeslagen en er was natuurlijk altijd nog de voorraad van Natasja’s ouders.
‘Het moet wel op tijd zijn opgeruimd!’ had Natasja bedongen en geruststellende knikjes en gemompelde bevestigingen waren het antwoord. Natuurlijk. Uiteraard. Vanzelfsprekend.
Het feest was geslaagd geweest. Het grootste deel van de drank was in de monden verdwenen. Rondkijkend kon ze niet anders dan constateren dat een deel ervan ook weer langs dezelfde weg in de openbaarheid was gekomen.
Voorzichtig laveerde ze tussen de troep. Glazen, drank, sausjes, het lag werkelijk overal, net als de afstotingsverschijnselen die volgen op een te hoog ingenomen alcoholpercentage. Daartussen werden diverse figuren vanuit onmogelijke houdingen langzaam wakker.
‘Wauw.’ Jonas kwam voorzichtig overeind. ‘Wat een feest!’
‘We moeten wel gaan opruimen nu, straks komen mijn ouders thuis!’
‘Rustig, eerst even wakker worden. Hoe laat komen ze?’
‘Negen uur.’
‘Hoe laat is het nou?’
‘Vijf uur al.’
‘Tijd zat dus. Eerst maar wat drinken. Een biertje helpt tegen een kater.’
Natasja schudde haar hoofd. Dat werkte voor haar niet.
‘Ik wil eerst wel even douchen. Mag wel, toch?’ Zonder op toestemming te wachten schoof Jonas voorzichtig de kamer uit. Enkele anderen die uit hun verdoving ontwaakten hadden hetzelfde idee. Natasja trouwens ook, waarom ook niet.
Het duurde een tijd voor het hele gezelschap van twintig man fris gedoucht weer beneden was. Jammer dat de kleren niet meteen ook gewassen konden worden.
‘En nu schoonmaken!’ drong Natasja aan.
Jonas keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde hij het belsignaal van zijn telefoon. Hij nam op, luisterde en keek Natasja aan.
‘Sorry meid, we moeten gaan.’ Hij stond op en vertrok, met een sliert vrienden achter hem aan.
(c) 2018 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Enkele van mijn overige invullingen in de schrijfuitdaging van april 2018
