Ontsnapt aan carnaval?

Drie dagen wordt er in het zuiden fanatiek carnaval gevierd. Tenminste, officieel. In werkelijkheid barsten de feestelijkheden al dagen, soms al weken eerder in allerlei vormen en hevigheid los. Een week vóór de officiële carnavalsstart rijden er in onze wijk allerlei auto’s rond, versierd met ballonnen en slingers, in de jaarlijkse carnavalsrally. De ene auto nog gekker dan de andere. Als je erg van carnaval houdt, prima natuurlijk, veel plezier. Dit jaar dachten wij er eens een paar dagen uit te gaan, naar noordelijker en rustiger streken van het land. Lekker wandelen door de bossen, leuke plaatsjes bekijken en op zijn tijd een lekker hapje en drankje. Nou, dat hebben we geweten.

In het dorpje waar we een hotelletje hadden geboekt bleek dit jaar ook een carnavalsvereniging te zijn opgericht, en de fanatieke leden hadden alles in het werk gesteld om zo carnavalesk mogelijk te werk te gaan. Alles onder het motto ‘daar kan het zuiden nog wat van leren’. Het begon allemaal met de optocht. De deelnemende wagens verzamelden tamelijk vroeg precies onder ons hotelraam en de plaatselijke carnavalsband beleefde daar, ik kan het niet anders benoemen, hun allereerste repetitie op instrumenten die ze vermoedelijk niet veel eerder hadden gezien. Het geluid was zo ongelooflijk dat de trilling ervan zelfs in het zachte bed voelbaar was en zorgde dat allerlei attributen spontaan van het badkamerplankje afsprongen om mee te dansen. Het potje handcrème van mijn vrouw brak uiteraard op de badkamertegeltjes in tweeën, mijn bril landde in de vette smurrie en de tandenborstels bleven met de harige kop rechtop in dat potje staan. Ondertussen meende een of andere malloot het muzikale feest te moeten vergroten door uitgebreid en zeer langdurig de deurbel van het hotel in het feest te betrekken. Dank u. Waar zijn mijn hoofdpijntabletten?

Wat kun je doen met zo’n herrie en zo’n troep? Het beste kun je maar gewoon opstaan, douchen en opruimen, in de hoop dat het aan de ontbijttafel allemaal wat rustiger wordt. Staan we bij de deur, ontbreekt de sleutel. Na lang zoeken weer terug gevonden in de spijkerbroek die ik gisteren aan had.

Beneden staat een dame van het hotel die ons een ontbijttafeltje wijst. Aan haar groenig-bleke gezicht te zien verdenk ik haar van festiviteiten de vorige avond, en bij het zien en ruiken van de gebakken eieren met spek duikt ze onder heftige geluiden achter een tafeltje weg. Goedemorgen en smakelijk eten. Onze eetlust vermindert in record-tempo. Gelukkig pakt ze snel een theelepeltje van een onderzettertje om alles weer op te ruimen.

We besluiten maar even in de lounge-ruimte van het hotel te bivakkeren tot de lucht en de vloer weer geklaard zijn. Buiten begint het echter te regenen en de carnavalsband besluit de repetitieruimte van buiten naar binnen te verleggen. In de loungebar, dus. Met veel kabaal komt de Pincode-band binnen, luidkeels spelend en zingend ‘Je mag alles van me weten, maar m’n pincode niet’. Origineel, die tekst. Na vier nummers, waarbij ik de instrumenten ongelooflijke geluiden heb horen maken houdt gelukkig de regen en de muziek op.