Het is maar een klein berichtje in de krant en ook nog eens op pagina zeven, maar grondig als oom Frits is, ontsnapt zelfs op die pagina niets aan zijn aandacht. Een kort momentje staart hij naar de letters, om net iets meer tijd te krijgen om de inhoud tot hem te laten doordringen, en wat meer is: wat de consequenties zullen zijn. Dan wordt de leeuw in hem brullend wakker.
'Coby!' Mocht tante Coby toevallig hebben geslapen op dit moment, dan is ze nu zeker enige twijfel wakker. Dat geldt overigens ook voor diverse buren.
Het duurt dan ook niet lang voor een ietwat geschrokken tante Coby om het hoekje van de deur komt kijken. 'Is er brand?'
Ongeduldig en veelbetekenend tikt oom Frits op de krant. 'Brand? Brand? Hoe kom je daar nu weer bij, het is veel erger!'
Nieuwsgierig en ongerust vanwege hetgeen dat haar echtgenoot zo overduidelijk in vuur en vlam heeft gezet schuifelt tante Coby dichterbij en ze werpt een blik op het krantenartikel dat oom zo nadrukkelijk aanwijst. De kop van het artikeltje is veelzeggend: 'Nieuwbouwplannen speeltuin-terrein'.
'En de speeltuin dan?' prikt tante in de kern van het probleem.
'Precies! Dat bedoel ik maar!'
Helemaal duidelijk is deze verklaring niet en tante beseft dat ze de informatie beter rechtstreeks tot zich kan nemen: ze leest het artikeltje dus maar zelf. Als ze klaar is kijkt ze, net als oom, een momentje wezenloos voor zich uit en ontsteekt vervolgens al evenzeer in grote opwinding:
'Dat mogen we niet laten gebeuren!'
'Nee, zeker niet!'
De speeltuin weg, het is ondenkbaar. De plek waar oom en tante elkaar voor het eerst hebben ontmoet, waar ze hun eerste knallende ruzie hadden, maar ook de plek waar hun eerste zoen de vrede tekende. De speeltuin, het is een relikwie, een gekoesterde, levende herinnering aan hun jeugd. Toegegeven, de speeltoestellen hebben hun beste tijd al weer eventjes achter zich, maar er wordt door wat verdwaalde jeugd heus nog wel eens in gespeeld. Nog steeds is er, als de wandeling van oom en tante langs of door de speeltuin voert, weer even dat moment van herkenning, die lichte glimlach naar elkaar, de handen die elkaar wat steviger vasthouden, en als het even kan wordt soms zelfs de wip of de schommel nog eventjes genomen.
En nu zou de een of andere onverlaat die speeltuin willen opdoeken? Dat nooit!
(c)2019 Hans van Gemert
Afbeelding: Pixabay
Deze episode in het leven van oom Frits en tante Coby sluit mooi aan bij de schrijfuitdaging van september 2019.
Hoe gaat dit verder?
