Dit verhaaltje kun je prima los lezen, maar voor de liefhebbers: het is ook een vervolg op 'Stekende Steekwoorden' en is al evenzeer geschreven binnen de februari-uitdaging van Vlindertje73.
Mama komt binnen, met haar mobiel nog in haar hand. Ze ziet Joke en Jeroen. Ze ziet ook de bril op de grond. Mama kijkt de kinderen boos aan. Het spel is ineens uit. De zwaarden zijn ineens weer gewoon een pen en een tandenborstel, en het schild is weer een onderzettertje.
‘Dat vind ik niet leuk, jongens’ zegt Mama. Ze praat zacht, niet heel erg boos, maar dat maakt des te meer indruk. Joke en Jeroen kijken met een kleur naar hun schoenen. Mama raapt de bril weer van de vloer op. Eén glas is eruit, en ook dat raapt ze op. Met een klikje zit het glas weer in de bril. Dat is gelukkig weer gemaakt.
‘Dat mogen jullie niet meer doen, hoor!
De kinderen knikken. Dat is goed.
‘Mogen we buiten spelen?’ vraagt Jeroen dan. Dat vindt mama goed. ‘Let op dat je je niet vies maakt!’ roept ze nog, maar Joke en Jeroen zijn al naar buiten.
Buiten is het leuk. Papa heeft vanmorgen een stukje van de tuin omgespit en tussen de plantjes geharkt. Nu ziet het zand er zo grappig en korrelig uit. Daar kun je een weg in maken voor je autootjes, je hoeft alleen het zand maar wat aan te drukken. Joke heeft een idee en ze pakt binnen het theelepeltje van de tafel. Met de bolle kant kun je het zand een beetje in elkaar drukken en dan krijg je wegen. De wegen lopen helemaal om de plantjes heen en onder de struiken door. Jeroen heeft een autootje gepakt en daarmee rijdt hij over het nieuwe weggetje. ‘Een tunnel is ook leuk!’ zegt hij, en bij begint met zijn hand te graven. Omdat het zand zo lekker los is gaat dat heel gemakkelijk. Het wordt een diepe tunnel, en dan moet je ook diep graven. Bijna zijn hele arm verdwijnt onder het zand. Aan de andere kant van de tunnel graaft Joke. Grappig, onder de grond raken hun handen elkaar. Maar als ze hun armen terugtrekken stort de hele tunnel in. Dat is nou jammer. Mama komt ook naar buiten. Ze ziet de weggetjes, de ingestorte tunnel en de zand-armen van Jeroen en Joke. Ze zucht eens diep.
Binnen worden ze gewassen en krijgen ze schone kleren aan. Door het zand en het schoonboenen zijn hun handjes ruw geworden, maar na een verzachtend likje handcrème voelt het weer lekker glad en zacht aan.
‘Tringeling!’ klinkt de deurbel. Mama doet open. Daar is papa. ‘Had je je sleutel niet bij je?’ vraagt mama. ‘Nee,’ zegt papa, en hij geeft mama een kus, ‘die was ik vergeten, maar gelukkig weet ik wel mijn pincode nog.’ Ook Joke en Jeroen krijgen een kus. ‘Zo’, zegt papa, ‘waar zullen we eens naar toe gaan, vanmiddag?’
Wil je verder lezen? Klik hier!
Foto: Pixabay
