Langzaam zet de trein zich in beweging en terwijl de spanning webebt kijk ik door het raam naar buiten. Nog voor mijn zitplaats niet meer uitkijkt over het perron is de snelheid al aanzienlijk geworden. Het station hebben we daardoor al snel achter ons gelaten, samen met een stukje van mijn angst en twijfel.  Ik ben in ieder geval op tijd ingestapt, en dat is ook wat waard.

Tijdens de lunch kreeg ik de uitnodiging. Inderdaad nogal aan de late kant, het bericht dat op mijn digitale mat was binnengekomen stond dan ook vol met de nodige excuses. Een blik op de klok had me geleerd dat er geen tijd te verliezen was en snel had ik de restanten van mijn lunch van het tafelkleed geplukt. Dat kon immers in de trein ook nog wel.

Het bereiken van het juiste perron was nog lastig geweest, want uit een eerdere trein was een enorme menigte scholieren gekomen en ik had diverse schaarbewegingen nodig gehad om botsingen te voorkomen.

En dus zit ik hier. Ik leg de laatste hand aan het verorberen van mijn broodje, waarop ik een frisse tzatziki met kruiden had zitten. Wat dat is? Tzatziki is een Grieks gerecht, waarin onder andere een lekkere Griekse yoghurt zit. Gelukkig heb ik een trein waar ook een toiletruimte is. Niet groot, maar misschien goed genoeg om na mijn lunch mijn gezicht wat op te frissen. Ik heb een tandenborstel bij me, waarmee ik zo goed en zo kwaad als mogelijk is mijn tanden poets. Jammer dat ik de tandpasta vergeten was, als er een onverwacht sollicitatiegesprek op het programma staat wil je toch zo voordelig mogelijk voor de dag komen.

Net als ik de toiletruimte wil verlaten hoor ik een onaangenaam scheurend geluid. Mijn been, eigenlijk mijn broek,  is aan een klein rothaakje blijven hangen. Treurig kijk ik naar de opvallende winkelhaak.

Mij de hedendaagse mode herinnerend beweeg ik vervolgens met beide benen diverse keren langs datzelfde haakje. Met een overdaad aan scheuren lijk ik nog hipper en moderner dan normaal.

Als de trein mijn eindbestemming heeft bereikt stap ik dan ook barstend van de energie uit, ik voel mij geheel ‘hot’. Als dat bij mijn mogelijke nieuwe werkgever, de grote luciferfabriek, maar geen problemen gaat geven…

(c) 2018 Hans van Gemert

Afbeelding: pixabay