Warenhuismijmeringen

Als kind kwam ik er vaak. De V&D in Den Bosch, een warenhuis dat maar liefst in twee panden met verschillende verdiepingen was gevestigd, de ‘nieuwe V&D’ en ‘de oude V&D’.  De twee panden waren onderling verbonden door een grote kelderverdieping, die onder de straat en een stukje van de markt doorliep. In latere jaren werd één van de panden overigens al verhuurd en bleven één pand én die grote kelderverdieping over.

Een bezoekje aan het centrum van de stad voelde in de jaren 70 van de afgelopen eeuw als een stukje van de wereld dat je als kind probeerde te veroveren, een beetje vrijheid kiezen, jezelf los maken. Gewoon in je eentje op de fiets die vijf kilometer afleggen, dwalen door wat straatjes en altijd ook even de V&D in schieten.

Sommige afdelingen hadden mijn bijzondere belangstelling, afhankelijk van de leeftijd van dat moment. Aanvankelijk was de speelgoedafdeling interessant, later de horloges, de elektronica en natuurlijk de boeken. In de V&D kon je -zeker als kind- doen wat in speciaalzaken minder goed mogelijk was: uitgebreid snuffelen zonder dat je meteen in je nek gezeten werd door overijverige verkopers. En dus heb ik menig boek, stripboek of tijdschrift ter plekke kunnen bekijken. Voor boeken was er meestal niet genoeg tijd, maar een stripboek of tijdschrift kon je best een heel eind uitlezen voordat er toch een vriendelijke medewerker kwam vertellen dat het wel de bedoeling was e.e.a. te kopen.

In december werd een halve verdieping ingericht als kerstafdeling. Ik heb toen mijn ogen staan uitkijken bij de aanblik van al die stapels kerstballen in allerlei kleuren. Tegenwoordig heb je daar georganiseerde kerstmarkten voor, bijvoorbeeld in tuincentra, maar in die tijd was je toch meestal aangewezen op de warenhuizen voor dit soort grote uitstallingen van kerstmateriaal.