It's beginning to look a lot like Christmas

We hadden de bus nog niet genomen deze reis. De hemel krakend helderblauw, in de zon zowaar zwoel. Met een koffie in de hand richting the American Museum of Natural History, bekend van de film met overnachting. Terwijl we langs een halte lopen, stopt er een bus en wij stappen in. Onderweg maken we plannen voor een urban picknick ontbijt en als we onze tocht te voet verder vervolgen, slaan we in bij een supermarkt. Een portie clam chowder en stokbrood hummus. Als we afslaan richting het water bevinden we ons plots in Riverside Park. Genoeg bankjes, ook in de zon en zo zitten we daar te genieten van dit geluk. Het museum is gevestigd in een monumentaal gebouw, werkelijk schitterend!

De collectie wist ons niet te boeien. Misschien verwend door de MET, of gewoon niet in de stemming voor opgezette olifanten, ditjes en datjes over exotische culturen, dino's of een planetarium. Hoe dan ook was het belangrijkste aan dit bezoek het vinden van de uitgang. Dit werd bemoeilijkt door de combinatie van enorme bezoekersaantallen en de gebrekkige bewegwijzering. Bijna buiten bemoeide een dame met vragenlijst zich tegen ons aan met een tevredenheidsonderzoek. Drie kwartier daarna stonden we buiten, gal gespuwd en al. Alle tijd van de wereld vanwege de beperkte duur van dit bezoek, dus naar Bloomingdale's! We zien potten en pannen, schitterende serviezen, kostbare kledij, teveel om op te noemen, en alles in een perfecte sfeer van Kerst. Op iedere etage staat of hangt een kunstwerk dat de tekens van de dierenriem representeert, overal worden gratis samples aangeboden en ook de muzakkoestiek is tip-top. We hebben dankzij de New York Pass recht op een geschenk en ontvangen bij de klantenservice beiden een linnen tas waarmee je te koop loopt. Na deze overmacht aan magie stiefelen we naar onze hotelkamer voor de kerstfilm van de dag: #HarryPotter deel zo-en-zoveel. Hocus Pocus Pas op de plaats, want het zou vanavond zomaar eens erg laat kunnen worden.

We volgen advies en komen tegen etenstijd terecht bij Ichiran. Ramen, geen fratsen. Je zit in een stemhokje dat ook wel wat wegheeft van een studieplek of -cel op school; De zijwanden scharnieren zodat je niet alleen solo, maar ook met grotere gezelschappen kunt aanschuiven. Alsof je de TOTO invult, bestel je schriftelijk wat de pot schaft en trek je de aandacht middels een drukknop. Een gordijntje gaat open, weer dicht, daarna weer open en als je ramen voor je staat weer dicht. Het formulier stelt je in de gelegenheid toppings bij te bestellen en eventueel een drankje, water is voor iedereen vrij verkrijgbaar uit een koeler. Cooler dan dit wordt het niet. We laten het ons slurpend smaken.

De kerk die we eerder deze week bezochten, blijkt vanavond podium voor een niet te missen mis. Eigenlijk wil ik al sinds jaar en dag weer eens naar de kerk voor Kerst, maar zonder acceptabel argument komt dit er maar niet van. Nu we in New York de tijd hebben, nemen we de gelegenheid te baat. De banken waren optimistisch optisch halfvol, de gewaden gewaagd qua kleur laten genoeg aan de verbeelding over en een prachtige preek maakt monotoon mooie memories bij beminde broeders en zusters. Gezangen worden gezongen, van stille nachten tot engelen in koor. Alles waanzinnig en wonderschoon, allerminst weeïg, ook al vlak voor een geboorte. Hij wordt bewierookt, aanbeden met het Onze Vader, met hem kun je eten en drinken. Een speciale sensatie van saamhorigheid. Holy shit, wat was dat mooi.

Vrolijk Kerstfeest!