Geestelijke gezondheid
Nog steeds een taboe, helaas...
En onbegrepen. Misschien juist daarom dat er een taboe op rust.
Op mijn werk begon ik paniekaanvallen te krijgen. Zo erg dat ik stond te beven, erg angstig en emotioneel was. Zelf begreep ik niet eens wat er gebeurde, laat staan m'n chef. Op de vraag of ik naar huis mocht, kreeg ik te horen maar rustig een kopje koffie te gaan drinken en ik kreeg direct mijn volgende opdrachten. Hij wist niet wat hij er mee aan moest, laat staan ik zelf...
Toen ik depressief thuis zat, met angstaanvallen en alle ellende die er bij hoort, belde mijn leidinggevende. Of ik er morgen weer zou zijn. "Ik ben bang dat dat niet gaat lukken", antwoordde ik. "En dat weet je nou al?!" Kreeg ik te horen...
De oproepen voor de bedrijfsarts, HR, etc. gaan onverminderd door. Terwijl je intussen hartstikke gek wordt! Niemand begrijpt of helpt je. Niet op het bedrijf tenminste, ook collega's niet die laten weten wel jaloers te zijn op je 'parttime baantje'. Ook kreeg ik vaak de opmerking of ik mijn kalmeringstabletjes al had gehad. En dat terwijl je weer op therapeutische basis je werk op probeert te pakken.
