Heb ik dit verdiend...?
Tranen vloeiden over zijn gezicht. Bij het aanschouwen van zijn toestand, werd hij diep bedroefd en ook aan de toekomst hoefde hij eigenlijk niet meer te denken. Het zweet brak hem al uit als hij überhaupt al dacht aan de volgende dag. Zou hij dan beter zijn? Zou hij nu in een rampscenario leven, die, als hij morgen ochtend wakker werd, slechts een “slechte droom” bleek te zijn?
Midden in het leven stond hij, nog geen dertig jaar oud, of jong, net van welke kant je het wilt benaderen. Gisteren liep hij nog in het eerste elftal en speelde de sterren van de hemel. Natuurlijk, hij had wel wat pijn gevoeld in zijn lichaam, hij was de laatste weken erg moe. Maar gisteren, ja, gisteren kwam er een einde aan hetgeen hij zo graag deed.
Ze waren nog een half uur onderweg in de eerste helft, toen het plotseling gebeurde. Vanuit het niets zakte hij zo in elkaar en had enorme pijn gekend in zijn benen. Kruisbanden doorgescheurd was het verdict van de artsen in het ziekenhuis. Normaal gesproken zou het een paar maanden herstel gekost hebben, maar in dit geval…
Artsen waren bang om nog te gaan opereren, het had weinig nut, want zo zei de arts: ze zijn dus danig beschadigd dat er “te weinig vlees” zit om nog te verbinden aan elkaar. Het was gebeurd. Nooit meer zou hij een bal kunnen schoppen, nooit meer zou hij “de sterren van de hemel spelen”, nooit meer zou hij aanvoerder kunnen zijn van het elftal wat hij zo begeerde, beminde, waarvoor hij alles in het leven op zij had gezet. Nooit was hij begonnen aan alcohol, een vriendin, daar had hij ook geen tijd voor gehad. Nee, alles deed hij voor zijn sport.
