Wát kijk ik graag naar 'ik vertrek'! Heerlijk vind ik het om die stoere mensen te zien die zo'n grote stap nemen. Ik voel ook echt wat ze bedoelen als ze zeggen dat ze Nederland te druk vinden, de regelgeving hun neus uit komt en dat ze avontuur willen. Ik voel het..., ik voel het tot in mijn tenen.
Via Youtube kijk ik alle oude afleveringen terug. Zo zag ik onze 'buren' weer voorbij komen; Sylvia en Nico. Zij namen een zaakje over in Los Alcazares - waar wij een half jaar gewoond hebben. Wij woonden letterlijk om de hoek. Op de beelden zag ik vertrouwde plekjes voorbij komen; het strand waar we úren op hebben doorgebracht, de boulevard waar we menig voetstap hebben gezet en uiteraard hun zaak. Man, wat hebben ze lekkere koffie daar! Het eten was niet altijd even best, maar hé, dat vergeef je ze zo. Het is gewoon een heel leuk stel en ze deden ontzettend hun best.
Vanavond keek ik naar een aflevering waar een gezin met twee kindjes naar Frankrijk vertrokken. De mama had in de maanden voor vertrek steeds een beetje extra boodschappen gehaald, dat bewaarde ze om mee te nemen naar hun nieuwe plekje.
Oh..., wát een wijze mama!
Begrijp me goed; als je in het buitenland gaat wonen, kan je niet veel anders dan mee te gaan in de gebruiken van het land waar je je vestigt. Maar met kinderen is dat soms best een hele omschakeling.
De grobbekuikens waren nog vrij jong toen we in Hongarije aankwamen. In de drie maanden dat we daar woonden hadden ze niet veel wensen over het eten; ik zette wat op tafel en zij aten dat. Heel makkelijk!
Toen we in Spanje gingen wonen, gingen we gewoon mee in de gebruiken. Dat ging een tijdje goed, maar opeens kwamen er vragen en wensen.
"Weet je nog die gekleurde hagelslag? Of die muisjes die we aten als er weer een baby geboren werd?"
"Ohhhh..., ik zou zo graag weer eens een namaak-hamburger eten..."
"Kunnen we ook zelf pindakaas maken?"
"Ik mis de vlaaien en de moorkoppen en een tompouce zou ik ook wel lusten."
"Pepernoten!!!"
"Ooohhhh, een kroket...!!!"
"Chocoladeletters hebben ze alleen in Nederland, he?"
"Ik vond die eierkoeken altijd zo lekker."
"Kan je jouw nasi maken?"
Liefde gaat écht door de maag...
Ik plaatste in Spanje een oproepje in de groep 'Nederlanders in Spanje';
'Ik zou graag voor mijn kinderen wat Nederlandse spulletjes willen kopen. Enig idee waar ik bijvoorbeeld hagelslag of pindakaas kan kopen?'
Wát een shit kreeg ik over me heen!
'Neem het vliegtuig en haal wat! Of ga terug naar Nederland!'
'Als je hier wilt wonen, mòet je je aanpassen!'
'Dit snap ik nou nooit; waarom zou je Nederlandse spullen willen hebben??? Je woont toch in Spanje? Pas je aan!!'
Mijn vraag heb ik na zo'n twintig negatieve reacties maar verwijderd.
Ik probeerde het voorzichtig nog eens op de groep 'Engelsen in Spanje';
Nu kwamen er reacties waar ik iets mee kon! Er bleken zelfs Engelse winkeltjes in de buurt te zitten, waar ze ook wat 'Nederlandse producten hadden.
De kinderen genoten van alle herkenbare spullen - een stukje heimwee werd er wat minder door.
In België en Duitsland hebben ze zich goed gehouden. Op zich was alles waar ze behoefte aan hadden er wel. Op wat kleine dingen na, maar daar konden ze makkelijk overheen stappen.
Nu we een tijdje in Frankrijk wonen, speelt zo nu en dan de heimwee weer op. Bij een paar kleintjes is dat heimwee naar mensen, bij een paar anderen is dat heimwee naar het bekende voedsel.
Ik klooi maar wat aan, bak soms maar wat pannenkoeken - dan is het ergste leed weer even geleden. Of we maken zelf boterkoek, dat is ook zo'n gouden!
Ik snap de mama, die ik vanavond zag, zò goed. Het heeft nìets te maken met het niet mee willen gaan in de gebruiken, het is een klein beetje troost - troost op de wat 'eenzamere' dagen.
