"Help, ik houd mezelf gevangen!"

Ik vrees dat het waar is. Dat je jezelf gevangen houdt. Hoe durf ik dat met zo'n zekerheid te zeggen? Puur statistiek. Zo stelt men dat 40% van de werkenden niet tevreden is met de huidige baan. Grote  kans dus dat je dit leest terwijl  je je gevangen voelt op de stoel waar je nu op zit, kijkend naar je beeldscherm waarop je nu eigenlijk je werk zou moeten doen. Even ontsnappen aan de realiteit van de dag door deze blog te lezen. Maar het is een vluchtige ontsnapping, want straks ga je weer verder met de taken die je worden opgelegd.

Waarom houd je jezelf dan toch nog steeds gevangen? En waarom ben jij de enige op aarde die de sleutel heeft om de gevangenisdeur te openen?

Het gevoel van gevangen zijn. Het gevoel dat dit bij het leven hoort. Het gevoel dat je constant maar moet geven om iedereen tevreden te houden. Het gevoel dat je geleefd wordt. Ik herken ze allemaal. Ook ik voelde mezelf jaren lang gevangen. Vijf dagen in de week pepte ik mezelf op om top prestaties te leveren voor een persoon die toevallig het naampje 'manager' had gekregen. Vijf dagen per week stopte ik energie in werkzaamheden waarvan mij vertelt werd dat ze belangrijk waren, zonder dat ik dat ook zo  voelde. Vijf dagen per week gaf ik mijn vrijheid weg aan een bedrijf dat besloten had mij van een personeelsnummer te voorzien, soms zelfs nog met bedrijfskleding.

Eigenlijk is het best vreemd. Juist in een tijdperk waarin we zoveel keuze vrijheden hebben verworven verplichten we onszelf om veertig uur per werk werkzaamheden te verrichten voor een ander terwijl ons hart daar helemaal niet ligt. Hoe kan het toch dat we, ondanks de enorme keuze vrijheid die we hebben, ons toch zo in de maling laten nemen?