Balletvoorstelling
Tijdens de jaarlijkse balletvoorstelling heeft Dunya een kleine solo-rol gekregen. Prachtig. Ze ziet er zo mooi uit in een waanzinnige tutu en haar hele houding straalt zelfvertrouwen uit. Ik kijk vol bewondering naar mijn mooie dochter. Wat is ze gegroeid sinds vorig jaar. Ze is groter, langer vooral, dat komt heel mooi uit bij ballet, maar ze is ook zelfverzekerder. Als ik haar in de ochtend aflever bij het theater, vraag ik aan de juf of ze zenuwachtig is. “Begint nu wel te komen” bekent ze. “Hoezo?” vraagt Dunya verontwaardigd. “Jij hoeft toch niet te dansen?” Dat hadden haar eigen kinderen ook al gezegd. Maar dat is natuurlijk nog spannender. Ze is afhankelijk van de kinderen of ze doen wat is afgesproken. Eigenlijk staat ze nu redelijk machteloos. Maar ze heeft terecht ook veel vertrouwen in haar leerlingen.
Niet spelen maar leren
Twee jaar geleden zaten we voor het eerst in dit theater. Dunya keek toen steeds achterom naar de juf in de coulissen. Die gaf aanwijzingen wat ze moest doen. Ze had er toen te weinig vertrouwen in dat ze zelf wist wat ze moest doen en op welk moment. Die bevestiging had ze erg nodig. Nu gaat het heel soepel. Sterker nog: bij de groepsdans gaat er iets kleins mis. Dunya grijpt in en dirigeert een meisje subtiel terug naar haar plek. Het valt nauwelijks op. Zij is de oudste en dat voelt ze. Ze steekt met kop en schouders boven de rest uit. “Die kinderen willen alleen spelen. Ik wil gewoon dingen leren!” zegt ze op een dag. Ik begrijp het, maar leg ook uit dat het bij de leeftijd hoort. Dat het logisch is dat ze graag spelen, want dat deed zij een paar jaar geleden ook. Ze past gewoon niet meer zo in deze groep. Ze is deze groep letterlijk en figuurlijk ontgroeid.
Andere balletstudio
In december komen wij en de juf tegelijkertijd tot de conclusie dat ze toe is aan een volgende stap. Er is geen oudere groep op deze locatie, maar ik kom ineens op het briljante idee dat ze groot genoeg is om alleen met de bus naar de andere balletstudio te gaan. Daar krijgt ze dan op zaterdag les, van dezelfde juf gelukkig. Maar als die groep tijdens de voorstelling het podium opkomt met radslag en een hoop energie, krijg ik het toch even benauwd. Wat een tempo en wat een uithoudingsvermogen! Dat is wel een grote stap voor Dunya. Maar dan bedenk ik ook dat het juist goed is dat ze wat uitdaging krijgt. Een pittige klus, maar waarschijnlijk werkt dat aanstekelijk en groeit ze hier wel in mee!
Mysterieus lampje
Dunya heeft ervoor gekozen om onze buurvrouw Nicolette en haar ‘aangenomen tante’ Alice uit te nodigen voor deze voorstelling. Alice wil foto’s maken met haar super-de-luxe camera, maar in de lens verschijnt een mysterieus lampje dat niet uit wil en de juf wijst haar meteen terecht dat dat lampje niet mag. Dus dat houdt op. Gelukkig hebben Nicolette en ik de nodige foto’s kunnen maken met onze telefoons. Er is een klasgenootje van haar, dat komt kijken naar haar buurmeisje. Dat is wel leuk, dat er dan ook nog toevallig een bekende van haar in de zaal zit. Zij is ook enthousiast en vond de voorstelling prachtig. De volgende dag vertelt ze aan de klas dat Dunya heeft gedanst en dat het heel mooi was. Dat is een beetje ongemakkelijk en tegelijkertijd heel leuk.
Bloemen en complimenten
We zijn trots op haar en na afloop krijgt ze bloemen en complimenten. Ineens zakt ze in, als een zielig hoopje. “Wat is er?” vraag ik heel even bezorgd. “Ik ben ineens zo moe….” antwoordt Dunya. Dat is niet raar. Maandenlange voorbereiding en in de drukste periode van het schooljaar de voorstelling. Slecht slapen, vroeg opstaan, voorbereiden, nog een keer oefenen. En dan de zenuwen en de voorstelling zelf. Het is niet niks. En dan nu de ontlading. Ik heb me weer verwonderd over het niveau. Net alsof de juf deze voorstelling weer een stukje omhoog getild heeft. Alsof de kinderen allemaal, inclusief de piepkleintjes, enorm vooruitgegaan zijn. En waarschijnlijk lijkt het niet alleen zo, maar is het ook gewoon echt waar!
Rennen als een paardje
“Ik zie je nog voor me op peuterdans, bij Combidance vroeger”. Ik zet mijn handen in mijn zij. “Weet je nog? Rennen als een paardje?” Dunya maakt een gebaar dat ik op moet houden. “Ik moest er ineens aan denken toen ik je zag dansen in die mooie tutu. Ik zag je ineens weer voor me als peuter van drie, met je roze pakje!” vertel ik. Ze wil er niet aan herinnerd worden. Dat is natuurlijk ook niet cool. Echt iets voor moeders dat sentiment. Maar het contrast is groot, alleen de overgave is hetzelfde gebleven. Ze geniet tijdens het dansen en dat zal waarschijnlijk nooit veranderen.
Broodje eten
We gaan nog een broodje eten in de buurt van het theater. Daarna gaat iedereen huiswaarts. Niet voordat we met Alice afspraken hebben gemaakt voor de zomervakantie. Maar zover is het nog niet. Er volgt nog een Aikido examen en een afscheidsavond. De musical is afgelast, maar afscheid nemen we natuurlijk wel. Er moet nog gewerkt worden, want ook in groep acht moet je nog dingen leren. Het komt goed. Maar het afscheid nemen…..tja dat wordt nog wel een dingetje vrees ik.
Nieuwe avonturen
Maar daarna gaan we genieten van de vakantie. En dan, in september, naar haar nieuwe groep van ballet. Ik ben nu al erg benieuwd naar de voorstelling van volgend jaar. Waarschijnlijk is het verschil dan nog beter te zien. Goed voor Dunya om de uitdaging op te zoeken en nieuwe dingen te leren. Ze wil minder spelen en harder werken? Ze zal het weten ook. Die komt volgend jaar na elke les afgepeigerd thuis. Maar uitdaging is niet verkeerd. Daar houdt ze van en dat gaat volgend jaar volop gebeuren. Want mijn kleine-grote danseres gaat in het komende schooljaar allemaal nieuwe avonturen tegemoet. En ik kan niet anders dan meegaan in nieuwe avonturen en haar aanmoedigen. Het is geen kind om te blijven hangen, ze wil door. En daar kan ik alleen maar trots op zijn!
