Big Brothers, Big Sisters

Begeleiding ADD

We zitten buiten op een bankje in de zon met een milkshake. “Wanneer stopt de hulp van Aisia?” vraagt Dunya ineens. Daar is geen pasklaar antwoord op. Sinds een jaar hebben we intensieve hulp. Aisia komt elke week ruim een uur om met ons te praten, maar ook om dingen te doen. Samen de slaapkamer opruimen, samen een spreekbeurt voorbereiden over ADD, samen naar een gesprek op school, instanties bellen over vragen en rekeningen, samen naar het park met haar hond, samen naar een open avond van de middelbare school. Haar takenpakket is breed. Haar begeleiding is niet alleen op Dunya gericht, maar op ons samen. En ook de dingen waar ik tegenaan loop bij mezelf, dus los van Dunya, komen aan bod tijdens de één op één gesprekken.

Eerst opluchting na de diagnose

Het is ontzettend fijn dat we deze hulp hebben. Het heeft lang geduurd voordat we de juiste hulp hadden gevonden. Ik denk dat het eerste jaar na het onderzoek vooral de opluchting overheerste en dat daarna pas het besef kwam dat alleen een diagnose geen oplossing is. Er zijn heel wat tranen gevloeid van machteloosheid en van frustratie. Vertwijfeling is misschien wel het ergste. Dat ik op een gegeven moment dacht dat het wel aan mij zou liggen. En dat er hulpverleners waren die ineens 180 graden draaiden, omdat het ineens toch door mijn manier van opvoeden kwam. Ik was de wanhoop nabij. De verwijten en oordelen waren niet mals en ik verweerde me, maar de onzekerheid sloop er sneller in dan gedacht. De strijd met Dunya werd heviger, alle andere spanningen ook. En ik wist het niet meer. Als ik dan toch alles fout doe, als ik dan echt zo’n slechte moeder ben, haal haar dan maar bij me weg. Ik heb het werkelijk gedacht.

Project Aan Huis

Gelukkig was er een vriendin die mij op het idee bracht om een gesprek aan te gaan met een manager zodat ik mijn verhaal kwijt kon. “Deze mensen krijgen gewoon betaald voor dit werk en ze zadelen jou op met dit gevoel. Straks gebeurt het nog een keer!” zei ze. Ik nam contact op met de vertrouwenspersoon. Zij bracht me in contact met de manager en ik had bij het telefonisch contact al een heel goed gevoel bij haar. Ze hoorde me aan, reageerde, bevestigde dingen die ik vond en het belangrijkste: ze gaf me de erkenning die ik zo nodig had. Er waren dingen echt niet goed gegaan en die zou ze oppakken met de desbetreffende medewerkers. Tijdens het gesprek kwam ze uit bij Project Aan Huis. Volgens haar verdiende ik dit traject na alles wat er gebeurd is. Een vaste hulpverlener die bij ons thuis komt en ons helpt bij alles waar we tegenaan lopen. Een jaar lang.

Geen heftige ruzies meer

Dunya vindt dat we niks bereikt hebben in een jaar. Maar als we er over doorpraten komen we wel tot de conclusie dat er meer rust in huis is. Meer harmonie. Er was veel ruzie thuis. Heftige ruzies waar we allebei overstuur van raakten. Die zijn al heel lang niet voorgekomen. Maar de echte doelen, zoals op tijd komen, op tijd naar bed, zelf verantwoordelijkheid nemen voor je spullen, ga zo maar door, die zijn nog niet geautomatiseerd. Het moet vanzelfsprekend worden en er is nog teveel strijd. Na de zomervakantie moet Dunya zelfstandig naar school. Ik begin drie dagen om acht uur, zij begint om half negen. “Ik zorg gewoon dat ik drie dagen corvee heb en om acht uur op school moet zijn, anders ben ik bang dat ik niet op de tijd let”. Ook een manier, maar het zou fijner zijn als ze wel op de tijd let. En op tijd naar bed gaan moet ook een gewoonte zijn in plaats dat het elke avond spannend is hoe het gaat verlopen. Zo zijn er nog veel losse eindjes waar we aan werken. Het gaat op en af. Een tijdje goed en een tijdje wat minder. In het begin gedreven en daarna minder gemotiveerd. Het blijft zoeken.

Big Sister, een maatjesproject

Al ruim een half jaar geleden is Dunya opgegeven voor Big Brothers Big Sisters, een maatjesproject voor kinderen. Het is de bedoeling dat ze een maatje krijgt dat wekelijks met haar iets leuks gaat doen. Een Big Sister, met wie ze alledaagse dingen kan bespreken en die haar kan helpen met dingen die ze moeilijk vindt. In Amerika is er lang geleden onderzoek gedaan waaruit bleek dat kinderen met een maatje zich vaker afzijdig houden van alcohol en drugs (dus als ze dat niet gaat gebruiken is dat dankzij haar toekomstige big sister!), dat ze meer zelfvertrouwen hebben, beter presteren op school en zelfredzamer zijn dan andere kinderen. Zo zijn er nog meer positieve resultaten te vinden in het onderzoek. Maar aangezien dat erg gedateerd is hecht ik er niet zoveel waarde aan. Bovendien is dit Nederland en geen Amerika, dus erg representatief vind ik het niet. Wel geloof ik er in dat een maatje een goede invloed kan hebben, een steuntje in de rug kan zijn voor veel kinderen. Daarmee kun je problemen voorkomen die ontstaan uit eenzaamheid bijvoorbeeld. Dunya zal er ook zeker baat bij hebben, een luisterend oor, een grote zus. Dat is superleuk.

Op stap met Big Bunch

Er is een wachtlijst en tot die tijd mag Dunya met een groep kinderen elke veertien dagen mee met een uitstapje in Amsterdam: Bin Bunch heet die groep. Naar de Stopera voor een balletworkshop, picknicken in het park, naar het Amsterdam Museum, een vlucht maken over Amsterdam bij This is Holland en de stad van bovenaf bekijken op de Lookout. Allemaal leuke dingen, even eruit, los van elkaar, contact met andere kinderen. Regelmatig gaat er iets mis als Dunya teruggaat naar huis. De bus gaat opeens de verkeerde kant op, ze stapt op de tram in plaats van de bus, komt op een perron van de NS terecht in plaats van op het busplatform en komt dan uiteindelijk eind van de middag uitgeput thuis. Zelfredzaam dus, dat gaat helemaal goedkomen! Binnenkort maken ze een uitstapje met een bezorgbedrijf, naar Duinrell. Dit is echt leuk, ze heeft het ook enorm naar haar zin. Het is zo goed voor haar! Dit stopt als ze een big sister heeft, dus dat is dubbel. Maar we hopen dat er een goed maatje voor Dunya gevonden wordt. Dat is uiteindelijk het doel natuurlijk.

Levensboek

Tijdens de evaluatie lopen de emoties op als het over Dunya’s vader gaat. Als doel is gesteld dat er een levensboek gemaakt wordt voor Dunya waarin ze dingen over haar vader en broertjes en zusjes kan schrijven, foto’s plakken, andere herinneringen bewaren. Mooie en vervelende dingen. Om te verwerken, om dingen los te laten. Het was alleen niet eerder met Dunya besproken en het overvalt haar duidelijk. Ze heeft haar vader bijna een jaar niet gezien. Haar zusjes kennen haar niet. Haar jongste broertje heeft ze al zolang niet gezien dat ze niet weet of hij haar nog kent. Gelukkig neemt haar oudste broertje Fawad af en toe contact met haar op via de telefoon van hun vader. Het raakt mij diep als ze er zo verdrietig van wordt. De psychologen vragen als we alleen zijn, hoe dat voor mij is. Ik zeg dat haar verdriet mij ook intens raakt. Dat ik alles heb gedaan om iets te veranderen aan de situatie, maar niks heeft geholpen. In mijn eentje lukt het niet. Haar vader moet ook willen en inzien dat hij verantwoordelijkheid heeft. Ik weet het ook niet meer. Er valt een stilte, waarin ik mijn tranen droog. Het doel om Dunya te helpen omgaan met deze situatie blijft staan. Kon ik maar iets voor haar doen….

Aandachtspunten ADD blijven

We gaan nog een half jaar door. Dan gaan we hard aan de slag met al deze doelen en hopen dat we dan een eind komen met elkaar. Er is meer rust in huis, stap voor stap komt er wat meer ruimte doordat we ook hulp hebben bij het opruimen en financieel zal het ook langzaamaan iets makkelijker worden doordat ik drie hele dagen ga werken. Dat wordt spannend, vroeg beginnen en later thuis. Dunya zal erg zelfstandig moeten worden en dat valt waarschijnlijk in het begin niet mee. Toch heb ik er veel vertrouwen in dat ze hierin meegroeit. Met ADD wordt het nooit makkelijk om op tijd te komen, om je aan afspraken te houden, om meteen te luisteren, om alles te onthouden, om niet weg te dromen. Ook als de hulp is afgerond blijven dit aandachtspunten. We moeten er alleen beter een weg in zien te vinden. Daar is nog wel eer aan te behalen, dus we gaan ervoor. De veranderingen van de komende tijd zullen zeker invloed hebben op deze punten en we merken wel of dat handig is of juist niet. Eerst de weerbaarheidscursus 'Plezier op school' en dan vol goede moed naar de brugklas. Op naar een nieuw avontuur.

Genoeg leuke momenten samen. Rondje langs de scholen waar ik ga werken. En langs de middelbare school waar Dunya straks naar toe mag. Op ons beide wacht een nieuwe start.

Zoektocht naar een Big Sister

Henrike Laning

Big Brothers, Big Sisters Begeleiding ADD We zitten buiten op een bankje in de zon met een milkshake. “Wanneer stopt de hulp van Aisia?” vraagt Dunya ineens. Daar is geen pasklaar antwoord op. Sinds een jaar hebben we intensieve hulp. Aisia komt elke week ruim een uur om met ons te praten, maar ook om dingen te doen. Samen de slaapkamer opruimen, samen een spreekbeurt voorbereiden over ADD, samen naar een gesprek op school, instanties bellen over vragen en rekeningen, samen naar het park met haar hond, samen naar een open avond van de middelbare school. Haar takenpakket is breed. Haar begeleiding is niet alleen op Dunya gericht, maar op ons samen. En ook de dingen waar ik tegenaan loop bij mezelf, dus los van Dunya, komen aan bod tijdens de één op één gesprekken. Eerst opluchting na de diagnose Het is ontzettend fijn dat we deze hulp hebben. Het heeft lang geduurd voordat we de juiste hulp hadden gevonden. Ik denk dat het eerste jaar na het onderzoek vooral de opluchting overheerste en dat daarna pas het besef kwam dat alleen een diagnose geen oplossing is. Er zijn heel wat tranen gevloeid van machteloosheid en van frustratie. Vertwijfeling is misschien wel het ergste. Dat ik op een gegeven moment dacht dat het wel aan mij zou liggen. En dat er hulpverleners waren die ineens 180 graden draaiden, omdat het ineens toch door mijn manier van opvoeden kwam. Ik was de wanhoop nabij. De verwijten en oordelen waren niet mals en ik verweerde me, maar de onzekerheid sloop er sneller in dan gedacht. De strijd met Dunya werd heviger, alle andere spanningen ook. En ik wist het niet meer. Als ik dan toch alles fout doe, als ik dan echt zo’n slechte moeder ben, haal haar dan maar bij me weg. Ik heb het werkelijk gedacht. Project Aan Huis Gelukkig was er een vriendin die mij op het idee bracht om een gesprek aan te gaan met een manager zodat ik mijn verhaal kwijt kon. “Deze mensen krijgen gewoon betaald voor dit werk en ze zadelen jou op met dit gevoel. Straks gebeurt het nog een keer!” zei ze. Ik nam contact op met de vertrouwenspersoon. Zij bracht me in contact met de manager en ik had bij het telefonisch contact al een heel goed gevoel bij haar. Ze hoorde me aan, reageerde, bevestigde dingen die ik vond en het belangrijkste: ze gaf me de erkenning die ik zo nodig had. Er waren dingen echt niet goed gegaan en die zou ze oppakken met de desbetreffende medewerkers. Tijdens het gesprek kwam ze uit bij Project Aan Huis. Volgens haar verdiende ik dit traject na alles wat er gebeurd is. Een vaste hulpverlener die bij ons thuis komt en ons helpt bij alles waar we tegenaan lopen. Een jaar lang. Geen heftige ruzies meer Dunya vindt dat we niks bereikt hebben in een jaar. Maar als we er over doorpraten komen we wel tot de conclusie dat er meer rust in huis is. Meer harmonie. Er was veel ruzie thuis. Heftige ruzies waar we allebei overstuur van raakten. Die zijn al heel lang niet voorgekomen. Maar de echte doelen, zoals op tijd komen, op tijd naar bed, zelf verantwoordelijkheid nemen voor je spullen, ga zo maar door, die zijn nog niet geautomatiseerd. Het moet vanzelfsprekend worden en er is nog teveel strijd. Na de zomervakantie moet Dunya zelfstandig naar school. Ik begin drie dagen om acht uur, zij begint om half negen. “Ik zorg gewoon dat ik drie dagen corvee heb en om acht uur op school moet zijn, anders ben ik bang dat ik niet op de tijd let”. Ook een manier, maar het zou fijner zijn als ze wel op de tijd let. En op tijd naar bed gaan moet ook een gewoonte zijn in plaats dat het elke avond spannend is hoe het gaat verlopen. Zo zijn er nog veel losse eindjes waar we aan werken. Het gaat op en af. Een tijdje goed en een tijdje wat minder. In het begin gedreven en daarna minder gemotiveerd. Het blijft zoeken. Big Sister, een maatjesproject Al ruim een half jaar geleden is Dunya opgegeven voor Big Brothers Big Sisters, een maatjesproject voor kinderen. Het is de bedoeling dat ze een maatje krijgt dat wekelijks met haar iets leuks gaat doen. Een Big Sister, met wie ze alledaagse dingen kan bespreken en die haar kan helpen met dingen die ze moeilijk vindt. In Amerika is er lang geleden onderzoek gedaan waaruit bleek dat kinderen met een maatje zich vaker afzijdig houden van alcohol en drugs (dus als ze dat niet gaat gebruiken is dat dankzij haar toekomstige big sister!), dat ze meer zelfvertrouwen hebben, beter presteren op school en zelfredzamer zijn dan andere kinderen. Zo zijn er nog meer positieve resultaten te vinden in het onderzoek. Maar aangezien dat erg gedateerd is hecht ik er niet zoveel waarde aan. Bovendien is dit Nederland en geen Amerika, dus erg representatief vind ik het niet. Wel geloof ik er in dat een maatje een goede invloed kan hebben, een steuntje in de rug kan zijn voor veel kinderen. Daarmee kun je problemen voorkomen die ontstaan uit eenzaamheid bijvoorbeeld. Dunya zal er ook zeker baat bij hebben, een luisterend oor, een grote zus. Dat is superleuk. Op stap met Big Bunch Er is een wachtlijst en tot die tijd mag Dunya met een groep kinderen elke veertien dagen mee met een uitstapje in Amsterdam: Bin Bunch heet die groep. Naar de Stopera voor een balletworkshop, picknicken in het park, naar het Amsterdam Museum, een vlucht maken over Amsterdam bij This is Holland en de stad van bovenaf bekijken op de Lookout. Allemaal leuke dingen, even eruit, los van elkaar, contact met andere kinderen. Regelmatig gaat er iets mis als Dunya teruggaat naar huis. De bus gaat opeens de verkeerde kant op, ze stapt op de tram in plaats van de bus, komt op een perron van de NS terecht in plaats van op het busplatform en komt dan uiteindelijk eind van de middag uitgeput thuis. Zelfredzaam dus, dat gaat helemaal goedkomen! Binnenkort maken ze een uitstapje met een bezorgbedrijf, naar Duinrell. Dit is echt leuk, ze heeft het ook enorm naar haar zin. Het is zo goed voor haar! Dit stopt als ze een big sister heeft, dus dat is dubbel. Maar we hopen dat er een goed maatje voor Dunya gevonden wordt. Dat is uiteindelijk het doel natuurlijk. Levensboek Tijdens de evaluatie lopen de emoties op als het over Dunya’s vader gaat. Als doel is gesteld dat er een levensboek gemaakt wordt voor Dunya waarin ze dingen over haar vader en broertjes en zusjes kan schrijven, foto’s plakken, andere herinneringen bewaren. Mooie en vervelende dingen. Om te verwerken, om dingen los te laten. Het was alleen niet eerder met Dunya besproken en het overvalt haar duidelijk. Ze heeft haar vader bijna een jaar niet gezien. Haar zusjes kennen haar niet. Haar jongste broertje heeft ze al zolang niet gezien dat ze niet weet of hij haar nog kent. Gelukkig neemt haar oudste broertje Fawad af en toe contact met haar op via de telefoon van hun vader. Het raakt mij diep als ze er zo verdrietig van wordt. De psychologen vragen als we alleen zijn, hoe dat voor mij is. Ik zeg dat haar verdriet mij ook intens raakt. Dat ik alles heb gedaan om iets te veranderen aan de situatie, maar niks heeft geholpen. In mijn eentje lukt het niet. Haar vader moet ook willen en inzien dat hij verantwoordelijkheid heeft. Ik weet het ook niet meer. Er valt een stilte, waarin ik mijn tranen droog. Het doel om Dunya te helpen omgaan met deze situatie blijft staan. Kon ik maar iets voor haar doen…. Aandachtspunten ADD blijven We gaan nog een half jaar door. Dan gaan we hard aan de slag met al deze doelen en hopen dat we dan een eind komen met elkaar. Er is meer rust in huis, stap voor stap komt er wat meer ruimte doordat we ook hulp hebben bij het opruimen en financieel zal het ook langzaamaan iets makkelijker worden doordat ik drie hele dagen ga werken. Dat wordt spannend, vroeg beginnen en later thuis. Dunya zal erg zelfstandig moeten worden en dat valt waarschijnlijk in het begin niet mee. Toch heb ik er veel vertrouwen in dat ze hierin meegroeit. Met ADD wordt het nooit makkelijk om op tijd te komen, om je aan afspraken te houden, om meteen te luisteren, om alles te onthouden, om niet weg te dromen. Ook als de hulp is afgerond blijven dit aandachtspunten. We moeten er alleen beter een weg in zien te vinden. Daar is nog wel eer aan te behalen, dus we gaan ervoor. De veranderingen van de komende tijd zullen zeker invloed hebben op deze punten en we merken wel of dat handig is of juist niet. Eerst de weerbaarheidscursus 'Plezier op school' en dan vol goede moed naar de brugklas. Op naar een nieuw avontuur. Genoeg leuke momenten samen. Rondje langs de scholen waar ik ga werken. En langs de middelbare school waar Dunya straks naar toe mag. Op ons beide wacht een nieuwe start.