Aan alles komt een einde.....

“Dit is de finale, dag, al doet het pijn.

Een kus, een kus en nog een kus,

hand omhoog en zwaaien maar,

hoe dan ook we gaan nu uit elkaar….

Ik ga weg voor mij een nieuwe start,

Ik dank je uit het diepste van je hart!”

Uit de musical: Herrie op het eiland

Musicalliedjes

Die finale voor groep 7/8 begon al bijna drie weken voor de zomervakantie. Het oefenen van de musicalliedjes drukt de kinderen met hun neus op de werkelijkheid: binnenkort is het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van elkaar en voor de schoolverlaters afscheid van de basisschool. Einde van een tijdperk. Al hebben ze nog zoveel zin in volgend jaar, het is wel even een dingetje waar ze doorheen moeten.

"Aan alles komt een einde. Ik weet het is cliché, maar meestal valt zo'n einde dan ook helemaal niet mee".

Zo begint het finale-lied van de musical 'Herrie op het eiland' van Benny Vreden. Dunya vertelt dat er steeds tranen vloeien bij kinderen van zowel groep zeven als acht. Dat is nieuw. Vorig jaar was de sfeer heel anders. Wat dat betreft was het een goed jaar. Deze twee groepen bleek een goede combinatie te zijn. Dat moet je net treffen en Dunya boft dat ze dat in haar laatste basisschooljaar nog tegenkomt. Bij het zingen beginnen alle meisjes en een paar jongens te huilen. Totdat de juf er gek van wordt.

Afscheidsavond

Op de afscheidsavond wordt er ook gehuild tijdens het zingen. De musical is afgelast, maar er worden wel liedjes gezongen voor de ouders. Dunya houdt het lang vol, maar uiteindelijk, als ook zij naar voren is geroepen om haar diploma in ontvangst te nemen, zie ik haar tranen. Ze zit op het trapje in de aula, met alle andere schoolverlaters en beseft ineens dat het einde nu echt in zicht is. Op de laatste schooldag staat de juf in de gang te roepen dat ze naar buiten moeten gaan en daar verder moeten gaan met huilen en knuffelen. “Juf Tanja is er klaar mee” zegt Dunya later. “We zijn al weken aan het huilen en ze riep steeds dat het schooljaar nog niet voorbij is!”

Schoolkamp

Begin van het jaar komt er een zij-instromer die later in het jaar de groep voor twee dagen overneemt van juf Tanja. Dunya vindt het niks en houdt dat lang vol, zoals Dunya kan. Ik kan niet ontdekken wat haar precies stoort aan deze juf en ik zeg dat ze er het beste van moet maken. Je kunt niet altijd alle juffen leuk vinden, dat zal ze volgend jaar ook merken. Na het schoolkamp eind mei, komt Dunya enthousiast terug. “Heb je me gemist?” vraagt ze. “Enorm!” zucht ik vanuit mijn tenen. “Ik jou niet!” zegt ze. “Gelukkig maar, dan was het dus heel leuk!” lach ik.

Haat-liefde

Er was wel een ruzietje geweest met een klasgenootje. Een soort haat-liefde verhouding hebben ze. Ze had zich teruggetrokken, maar uiteindelijk had juf Jemima haar geholpen om het op te lossen. “Ik had het gevoel dat ze het met mij eens was” peinst Dunya. “Ze luisterde oprecht naar je” verklaar ik. Ze knikt. Vanaf dat moment heeft ze de juf in haar hart gesloten. Beter laat dan nooit tenslotte. Als ik de juf op zondag tegenkom bij mijn zangdocente, hoop ik dat ze er de volgende dag een momentje van maakt met Dunya. En dat doet ze. Ik haal opgelucht adem. Ze hebben elkaar gevonden.

Schoolverlaters

Nu is het afscheid echt zover en terwijl iedereen elkaar huilend in de armen valt, heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Dat is ook zo weer over. Ik had verwacht dat ik dit heel moeilijk zou vinden, maar het is juist tijd voor een nieuwe stap. Deze tranen zijn meer van ontroering om al die huilende kinderen die elkaar zo gaan missen en elkaar nooit gaan vergeten. Hoelang dat ‘nooit’ zal zijn is de vraag. Na de vakantie begint voor de schoolverlaters een nieuw leven en zijn de nieuwe achtste groepers vast van plan er een geweldig laatste jaar van te maken. Misschien zien ze elkaar nog eens en zoeken ze elkaar af en toe op, maar de focus is dan heel anders.

Afscheidsboek van groep drie

Ik heb al afscheid genomen van mijn groep drie. De kinderen hebben een prachtig boek gemaakt met handjes waar ze iets liefs op geschreven hebben. Gelukkig krijg ik dat boek al in de ochtend en haalt dat de druk van het afscheid er een beetje af. Aan het eind van mijn werkdag zegt de juf dat ze het filmpje even op pauze zet, zodat ik de kinderen nog even gedag kan zeggen. “Juf Henrike loopt nog even een rondje om iedereen een handje te geven” zegt ze. Oh nee! Dat was niet mijn bedoeling. Maar ik kan dit. Dus ik schud alle handjes en neem de lieve woorden in ontvangst. Als ik bijna rond ben, voel ik ineens dat het binnenkomt. “Ik ga je zo missen”, “Veel plezier op je nieuwe school”, “Dank je wel”. Ik zucht even diep. “Hou op, want ik ga huilen” waarschuw ik. Ik ben rond, pak mijn tas, ren bijna naar de deur. Wat heb ik met deze kids veel meegemaakt, de afgelopen negen maanden en wat was het een leuke tijd in deze groep. Dan bedenk ik dat ik mijn collega vergeet en draai me weer om voor een knuffel. Ik ben niet meer in staat om iets terug te zeggen.

Altijd tranen

Nog even ga ik bij mijn collega van de andere groep drie langs voor een knuffel en zij zegt: “Ga maar gauw. Veel succes op je nieuwe school en succes voor je dochter!” Ik lach haar toe door mijn tranen heen. Dat was het dan. Het boek bekijk ik morgen of overmorgen wel, want dat kan ik even niet aan. Maar als ik tegelijk met Dunya thuiskom pakt ze het boek uit mijn handen. Op de trap gaat ze bladeren en voorlezen wat de kinderen hebben geschreven. Dan komen er opnieuw tranen, maar de volgende dag is dat emotionele gevoel er wel af. “Dit is al mijn zevende school” zegt Dunya’s juf die ook naar een andere school gaat. “Je laat wat achter en je vindt iets nieuws.” Zo laconiek voelt het bij mij niet. En het is niet eens mijn zevende school. Minstens het dubbele. Ik zou bijna expert moeten zijn in afscheid nemen. Maar elke keer is het weer anders. De ene keer word ik in de watten gelegd door collega's, de andere keer is er geen afscheid. Maar bij de kinderen is het altijd hetzelfde. “Ik denk precies zo, maar toch moet ik altijd huilen bij het afscheid van de kinderen” vertel ik aan juf Tanja.

Twee nieuwe banen

Op de valreep vind ik een nieuwe baan voor na de zomervakantie. Ik had al twee dagen in the pocket. Een school in Noord. Na een open sollicitatiebrief word ik uitgenodigd voor een gesprek en een dag later heb ik een baan. Ik begin meteen op invalbasis voor één dag per week. Dat is wel even bikkelen, want dat betekent vier dagen per week werken, maar wel leuk om even in te werken alvast. In de laatste week komt er nog een dag bij op een andere school, van hetzelfde bestuur. Juf Hanna, de juf van Dunya in groep zeven, werkt daar en heeft alvast een goed woordje voor me gedaan. Als ik binnenkom is het al bijna rond. Nog wat praktische zaken regelen en dan ben ik aangenomen. Ik volg mijn gevoel en ga meteen akkoord.

Een nieuwe start

Een nieuwe start, dat is het zeker. Voor ons allebei. Dunya gaat naar de middelbare en ik ga bij haar in de buurt werken. “In de pauze kom ik dan even op jouw school langs en dan klop ik aan en zeg ik: Sorry dat ik stoor, maar ik moet even Dunya een knuffel geven!” Ze weet dat ik het niet doe. Natuurlijk weet ze dat. Toch moet ze duidelijk afstand nemen van mijn plan, om alle risico’s uit te sluiten. “Dat doe je niet!” blijft ze roepen. Het is zo genieten van dit soort momenten.

VMBO kader

Ze heeft kennisgemaakt met haar nieuwe klas, met haar mentor en is enthousiast. Het is even slikken als ik merk dat ze niet in de klas gemengde leerweg zit. Ze kan meer dan het advies van de basisschool, maar gemengde leerweg is geen officieel advies. Dus wordt het advies VMBO kader. Niks mis mee, maar ik had verwacht dat ze in de klas zou komen waar ze kader en theoretisch gemengd hebben. Dat is niet het geval, maar ik leg me erbij neer. Als de directrice van Dunya zegt dat ze gaat bellen om te zeggen dat ze vindt dat Dunya in de gl-klas hoort, kap ik dat meteen af. Ze gaat niet kennismaken met haar klas om dan na de vakantie in een wildvreemde klas terecht te komen. Ze kan altijd nog VMBO-t halen. Dat komt zeker goed. We gaan er tegenaan!

Zomervakantie

Als ik om kwart over twee bij de Wereldschool sta, valt Dunya haar vriendinnen in de armen. Ze huilen tranen met tuiten en gaan dan nog even spelen. Ik ga naar huis maar al snel gaat de bel. Nog wel een beetje verdrietig, maar ook wel blij dat het vakantie is, komt Dunya weer binnen. Ze ploft op de bank en zet Netflix aan. Tijd voor ‘Vrije Teugels’ en ruim zes weken vrij. De zomervakantie is begonnen!

Aan alles komt een einde.....

Henrike Laning

Quote “Dit is de finale, dag, al doet het pijn. Een kus, een kus en nog een kus, hand omhoog en zwaaien maar, hoe dan ook we gaan nu uit elkaar…. Ik ga weg voor mij een nieuwe start, Ik dank je uit het diepste van je hart!” Uit de musical: Herrie op het eiland Musicalliedjes Die finale voor groep 7/8 begon al bijna drie weken voor de zomervakantie. Het oefenen van de musicalliedjes drukt de kinderen met hun neus op de werkelijkheid: binnenkort is het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van elkaar en voor de schoolverlaters afscheid van de basisschool. Einde van een tijdperk. Al hebben ze nog zoveel zin in volgend jaar, het is wel even een dingetje waar ze doorheen moeten. "Aan alles komt een einde. Ik weet het is cliché, maar meestal valt zo'n einde dan ook helemaal niet mee". Zo begint het finale-lied van de musical 'Herrie op het eiland' van Benny Vreden. Dunya vertelt dat er steeds tranen vloeien bij kinderen van zowel groep zeven als acht. Dat is nieuw. Vorig jaar was de sfeer heel anders. Wat dat betreft was het een goed jaar. Deze twee groepen bleek een goede combinatie te zijn. Dat moet je net treffen en Dunya boft dat ze dat in haar laatste basisschooljaar nog tegenkomt. Bij het zingen beginnen alle meisjes en een paar jongens te huilen. Totdat de juf er gek van wordt. Afscheidsavond Op de afscheidsavond wordt er ook gehuild tijdens het zingen. De musical is afgelast, maar er worden wel liedjes gezongen voor de ouders. Dunya houdt het lang vol, maar uiteindelijk, als ook zij naar voren is geroepen om haar diploma in ontvangst te nemen, zie ik haar tranen. Ze zit op het trapje in de aula, met alle andere schoolverlaters en beseft ineens dat het einde nu echt in zicht is. Op de laatste schooldag staat de juf in de gang te roepen dat ze naar buiten moeten gaan en daar verder moeten gaan met huilen en knuffelen. “Juf Tanja is er klaar mee” zegt Dunya later. “We zijn al weken aan het huilen en ze riep steeds dat het schooljaar nog niet voorbij is!” Schoolkamp Begin van het jaar komt er een zij-instromer die later in het jaar de groep voor twee dagen overneemt van juf Tanja. Dunya vindt het niks en houdt dat lang vol, zoals Dunya kan. Ik kan niet ontdekken wat haar precies stoort aan deze juf en ik zeg dat ze er het beste van moet maken. Je kunt niet altijd alle juffen leuk vinden, dat zal ze volgend jaar ook merken. Na het schoolkamp eind mei, komt Dunya enthousiast terug. “Heb je me gemist?” vraagt ze. “Enorm!” zucht ik vanuit mijn tenen. “Ik jou niet!” zegt ze. “Gelukkig maar, dan was het dus heel leuk!” lach ik. Haat-liefde Er was wel een ruzietje geweest met een klasgenootje. Een soort haat-liefde verhouding hebben ze. Ze had zich teruggetrokken, maar uiteindelijk had juf Jemima haar geholpen om het op te lossen. “Ik had het gevoel dat ze het met mij eens was” peinst Dunya. “Ze luisterde oprecht naar je” verklaar ik. Ze knikt. Vanaf dat moment heeft ze de juf in haar hart gesloten. Beter laat dan nooit tenslotte. Als ik de juf op zondag tegenkom bij mijn zangdocente, hoop ik dat ze er de volgende dag een momentje van maakt met Dunya. En dat doet ze. Ik haal opgelucht adem. Ze hebben elkaar gevonden. Schoolverlaters Nu is het afscheid echt zover en terwijl iedereen elkaar huilend in de armen valt, heb ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Dat is ook zo weer over. Ik had verwacht dat ik dit heel moeilijk zou vinden, maar het is juist tijd voor een nieuwe stap. Deze tranen zijn meer van ontroering om al die huilende kinderen die elkaar zo gaan missen en elkaar nooit gaan vergeten. Hoelang dat ‘nooit’ zal zijn is de vraag. Na de vakantie begint voor de schoolverlaters een nieuw leven en zijn de nieuwe achtste groepers vast van plan er een geweldig laatste jaar van te maken. Misschien zien ze elkaar nog eens en zoeken ze elkaar af en toe op, maar de focus is dan heel anders. Afscheidsboek van groep drie Ik heb al afscheid genomen van mijn groep drie. De kinderen hebben een prachtig boek gemaakt met handjes waar ze iets liefs op geschreven hebben. Gelukkig krijg ik dat boek al in de ochtend en haalt dat de druk van het afscheid er een beetje af. Aan het eind van mijn werkdag zegt de juf dat ze het filmpje even op pauze zet, zodat ik de kinderen nog even gedag kan zeggen. “Juf Henrike loopt nog even een rondje om iedereen een handje te geven” zegt ze. Oh nee! Dat was niet mijn bedoeling. Maar ik kan dit. Dus ik schud alle handjes en neem de lieve woorden in ontvangst. Als ik bijna rond ben, voel ik ineens dat het binnenkomt. “Ik ga je zo missen”, “Veel plezier op je nieuwe school”, “Dank je wel”. Ik zucht even diep. “Hou op, want ik ga huilen” waarschuw ik. Ik ben rond, pak mijn tas, ren bijna naar de deur. Wat heb ik met deze kids veel meegemaakt, de afgelopen negen maanden en wat was het een leuke tijd in deze groep. Dan bedenk ik dat ik mijn collega vergeet en draai me weer om voor een knuffel. Ik ben niet meer in staat om iets terug te zeggen. Altijd tranen Nog even ga ik bij mijn collega van de andere groep drie langs voor een knuffel en zij zegt: “Ga maar gauw. Veel succes op je nieuwe school en succes voor je dochter!” Ik lach haar toe door mijn tranen heen. Dat was het dan. Het boek bekijk ik morgen of overmorgen wel, want dat kan ik even niet aan. Maar als ik tegelijk met Dunya thuiskom pakt ze het boek uit mijn handen. Op de trap gaat ze bladeren en voorlezen wat de kinderen hebben geschreven. Dan komen er opnieuw tranen, maar de volgende dag is dat emotionele gevoel er wel af. “Dit is al mijn zevende school” zegt Dunya’s juf die ook naar een andere school gaat. “Je laat wat achter en je vindt iets nieuws.” Zo laconiek voelt het bij mij niet. En het is niet eens mijn zevende school. Minstens het dubbele. Ik zou bijna expert moeten zijn in afscheid nemen. Maar elke keer is het weer anders. De ene keer word ik in de watten gelegd door collega's, de andere keer is er geen afscheid. Maar bij de kinderen is het altijd hetzelfde. “Ik denk precies zo, maar toch moet ik altijd huilen bij het afscheid van de kinderen” vertel ik aan juf Tanja. Twee nieuwe banen Op de valreep vind ik een nieuwe baan voor na de zomervakantie. Ik had al twee dagen in the pocket. Een school in Noord. Na een open sollicitatiebrief word ik uitgenodigd voor een gesprek en een dag later heb ik een baan. Ik begin meteen op invalbasis voor één dag per week. Dat is wel even bikkelen, want dat betekent vier dagen per week werken, maar wel leuk om even in te werken alvast. In de laatste week komt er nog een dag bij op een andere school, van hetzelfde bestuur. Juf Hanna, de juf van Dunya in groep zeven, werkt daar en heeft alvast een goed woordje voor me gedaan. Als ik binnenkom is het al bijna rond. Nog wat praktische zaken regelen en dan ben ik aangenomen. Ik volg mijn gevoel en ga meteen akkoord. Een nieuwe start Een nieuwe start, dat is het zeker. Voor ons allebei. Dunya gaat naar de middelbare en ik ga bij haar in de buurt werken. “In de pauze kom ik dan even op jouw school langs en dan klop ik aan en zeg ik: Sorry dat ik stoor, maar ik moet even Dunya een knuffel geven!” Ze weet dat ik het niet doe. Natuurlijk weet ze dat. Toch moet ze duidelijk afstand nemen van mijn plan, om alle risico’s uit te sluiten. “Dat doe je niet!” blijft ze roepen. Het is zo genieten van dit soort momenten. VMBO kader Ze heeft kennisgemaakt met haar nieuwe klas, met haar mentor en is enthousiast. Het is even slikken als ik merk dat ze niet in de klas gemengde leerweg zit. Ze kan meer dan het advies van de basisschool, maar gemengde leerweg is geen officieel advies. Dus wordt het advies VMBO kader. Niks mis mee, maar ik had verwacht dat ze in de klas zou komen waar ze kader en theoretisch gemengd hebben. Dat is niet het geval, maar ik leg me erbij neer. Als de directrice van Dunya zegt dat ze gaat bellen om te zeggen dat ze vindt dat Dunya in de gl-klas hoort, kap ik dat meteen af. Ze gaat niet kennismaken met haar klas om dan na de vakantie in een wildvreemde klas terecht te komen. Ze kan altijd nog VMBO-t halen. Dat komt zeker goed. We gaan er tegenaan! Zomervakantie Als ik om kwart over twee bij de Wereldschool sta, valt Dunya haar vriendinnen in de armen. Ze huilen tranen met tuiten en gaan dan nog even spelen. Ik ga naar huis maar al snel gaat de bel. Nog wel een beetje verdrietig, maar ook wel blij dat het vakantie is, komt Dunya weer binnen. Ze ploft op de bank en zet Netflix aan. Tijd voor ‘Vrije Teugels’ en ruim zes weken vrij. De zomervakantie is begonnen!