Het begin van ons gezin.. (deel 2)

November 2012

Ik zit in de wachtkamer van de huisarts. Vriendlief wilde mee maar ik heb de afspraak gepland op een tijdstip dat hij niet kan. Misschien wel expres. Ik ben bang voor wat de dokter zegt. Wie weet wat voor rare dingen ik allemaal in mijn lijf heb zitten. Ik ben misselijk van de zenuwen en heb het koud. Helaas loopt het uit en lijkt het jaren te duren voor de arts me uiteindelijk naar binnen roept. Ik vertel hem dat ik last van heb van mijn darmen, de hele dag misselijk ben en alleen maar wil slapen maar ook over de twee testen die van mening zijn dat ik niet zwanger ben.

Hij vraagt wanneer ik voor het laatst ongesteld was. Ik bedenk me dat dit nu zo'n 8 weken geleden moet zijn geweest maar mijn periodes waren nooit erg regelmatig. Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht en hij vraagt of ik in een potje kan plassen. Ik twijfel of we wel de goeie weg inslaan. De 2 testen gaven tenslotte aan dat ik niet zwanger ben. Stel voor dat ik dan een rare ziekte heb dan wil ik toch dat we daar snel bij zijn. Ik zie echter aan zijn gezicht dat hij niet twijfelt en plas het potje toch maar vol. Ik word weer in de wachtkamer gezet en de minuten lijken uren te duren. Ik zie de assistente terugkomen. Ze glimlacht lief. Zou ze het al weten? Mijn huisarts komt door de lange gang aangelopen. Ik wil opstaan.

"Blijf maar zitten moeders. Je hebt een kleine om aan te denken."