‘Pardon meneer, nog een half uurtje.’

De commandant knikte. Hij wist het, hij telde de uren en minuten inwendig af. Nog maar een half uurtje en ze zouden beginnen met de landing. In een flits gingen de afgelopen 25 jaar aan hem voorbij, niet voor de eerste keer.

Hij was nog erg jong geweest, een kind nog, toen de buitengewone ontdekking via de media bekend werd gemaakt. Een planeet met leven, en nog wel leven dat leek op dat van hén. Planten, bomen en zelfs intelligent leven. Het waren niet de grote telescopen geweest die bovenop de hoge bergtoppen waren geïnstalleerd om de hemel af te zoeken naar sterrenstelsels met leven. Nee, het waren de geheimzinnige wezens zélf geweest die van hun aanwezigheid blijk hadden gegeven. Niet door rechtstreekse communicatie, dat niet. Het waren beelden van televisie, geluiden van radio die net boven de interstellaire ruis uit waren gekomen. Een peulenschilletje voor die knappe audio-jongens om de ruis weg te filteren. Wat waren ze verrast geweest om die wezens te zien. Ze te zien leken ze enorm op henzelf. Ook een romp met een hoofd erop, twee armen en twee benen. Kleding, die was natuurlijk anders geweest, maar dat was niet zo vreemd. Trouwens, thuis veranderde de mode ook elk jaar.

Er was opwinding geweest na het zien van die eerste beelden, blije verwachting. Natuurlijk was er nagedacht om een boodschap te sturen, maar het idee om een dikke vijfenveertig jaar te wachten was bepaald niet aanlokkelijk. En toch, zo lang zou het duren. Bijna 23 jaar heen, en dan 23 jaar wachten op een antwoord.

En toen was er dat ándere idee geweest. Waarom niet gewoon zelf een kijkje gaan nemen? Met die nieuwe supermotoren zou er gereisd kunnen worden met de lichtsnelheid. Een select groepje wetenschappers zou meegaan en er zou rechtstreeks met de buitenaardsen gesproken kunnen worden! Het had wat overredingskracht gekost, maar de wereldregering was akkoord gegaan. Het bouwen van het ruimtevaartuig kon beginnen. De ontvangen beelden werden nauwgezet bestudeerd, zodat ze zich zoveel mogelijk aan de buitenwereldsen zouden kunnen aanpassen. De kleding natuurlijk, maar ook enkele vervoermiddelen werden exact nagebouwd. Er was maar één dingetje waar sommigen onzeker over waren. Het formaat. De wezens leken dan wel precies op henzelf en hun plantenwereld had ook overeenkomsten, maar helemaal zeker waren ze niet geweest. Wie zegt per slot van rekening dat bijvoorbeeld gras-achtige planten op twee verschillende werelden exact even groot worden?

De meeste wetenschappers hadden hun schouders opgehaald. Flauwekul, vonden ze, er was geen reden om te twijfelen.

De commandant stond op. Het werd tijd om op de kapiteinsstoel te gaan zitten en zijn vette salaris te verdienen. Dat hield vooral in: geleerd kijken terwijl zijn bemanning met de landing bezig was. Een flauw glimlachje kwam op zijn lippen.