Het eerste deel (Vervolgverhaal Schrijfuitdaging April 2018)
Lees van het begin af aan, onder ieder deel staat een linkje naar het volgende om het onze lezers makkelijker te maken.
Kon hij zich maar iets herinneren. Het verhaal van de infiltratie klonk hem ook al niet bekend in de oren. Nog maar eens proberen verbinding te krijgen. Philip drukte op de herhaaltoets. De lijn was dood.
Hij keek naar de klok. Het was exact acht uur en precies op dat moment hoorde hij het belsignaal van zijn telefoon. Hij nam op. Zijn hart bonkte in zijn keel. Hij zei niets. Aan de andere kant was het ook stil. Toen klonk nogmaals de bel. De grote wijzer stond wees nog steeds recht naar boven, de kleine leek iets verschoven. Vreemd dat je in penibel situaties schijnbaar op dat soort lullige details lette . Hij keek naar het schermpje op zijn mobiel. Niets duidde erop dat die overgegaan was. Plotsklaps klonk vanuit het niets een stem.
'Papa? Alles goed? Ben je thuis?'
Het geluid kwam uit de hoek van de kamer. Een licht bezorgd klinkende vrouwenstem.
'Een intercom, uiteraard, ' concludeerde Philip en liep naar het kastje toe. Na een korte aarzeling drukte hij de spreekknop in. 'Wie is daar?'
'Hoe bedoel je? Wie wil dat weten? Jij bent mijn vader niet. Waar is hij?'
Philip wist niet wat hij daarop moest antwoorden, zijn gedachten vlogen alle richtingen op. Hij beet op zijn lip. Dat bezorgde hem ook geen oplossing.
'Waar is Alfons? Wat doe jij in zijn appartement? Doe open!' Drong de vrouw aan.
Alfons? Er ging Philip geen lichtje op hij het horen van die naam. De vrouw moest de dochter van die Alfons zijn. Moest hij open kaart spelen?
'Al zou ik open willen doen, ik zit opgesloten en weet niet eens waar.'
'Opgesloten? Bedoel je, in de kamer? En ben je alleen? Ik snap er niets van.'
De laatste woorden kon hij amper horen. De vrouw was waarschijnlijk weggegaan. Op die redding kon hij ook al niet rekenen.
Nog een paar keer probeerde Philip tevergeefs verbinding te krijgen met Janet. Intussen inspecteerde hij de ruimte. Chaos, rotzooi, papierbende, kapotte krakkemikkerige meubels. Niets bruikbaars.
Hoorde hij iets? Philip spitste zijn oren. Een deur. Voetstappen. Hoge hakken aan het tikken te horen. Zuchten en steunen, gevolgd door een schrapend geluid. De klink werd naar beneden geduwd, de deur zwaaide open.
wordt vervolgd door Ingrid, en is al te lezen hieronder.
