#contentcreator Het perfecte brouwsel van mededogen en woede, de middernachtmaan schijnt in zijn volle glorie. Ik beloop het pad begeleid door mijn dromen en hoop. Het pad, ik was het meest gevreesd. Ik zocht naar de ridder in de hoogtes en dieptepunten. Ik zocht naar mijn ontbrekende stuk door de vallei beneden, Totdat ik bij de rivier kwam en mijn reflectie zag. Verbijsterd door het zicht, rende ik door de nacht. Ik betreur de kostbare tijd die ik verloor, om iemand te zijn die ik niet ben. Mijn lichaam is stil, maar er is een storm. Ik heb de hele tijd wild gelopen. Ik vraag me af en vraag me af. Mijn geest loopt mijlenver terwijl mijn benen stijf zijn. Ik vraag me af en vraag me af. Zal de maan net als gisteren voorbij de horizon zinken of zal het vandaag anders zijn? Het limbo dat dit menselijk leven is. Geschorst tussen geboorte en dood. Ik vraag me af en vraag me af. Wat het nut van dit alles? Ik hunker naar een connectie die ik niet kan hebben. Ik wil dat mijn klanken gehoord worden zonder een woord te spreken. Ik wenste dat mijn reflectie tot leven kwam en danste op de muziek van de nacht. Ik wil in een orkaan zitten en liefdesbrieven schrijven met een gifpen. Ik ben de wind die waait Ik ben de wolf die schreeuwt. Ik ben het schipbreuk bij de beek. Ik ben het vervagende licht dat gezien wil worden. Ik ben de storm die de boekblaadjes laat vliegen. De rivier stroomt ook van een gush en zegt me dat zij mij is. Ik ben een heleboel dingen die ik nog moet worden. Maar soms vraag ik me af, ben ik mezelf genoeg? Ben ik het meisje dat door de golf loopt met een boek in haar hand en sterren in haar ogen? Of degene die de vuurvliegjes in slaap zingt als de ochtend opkomt? Ben ik een droom die je droomt als de dageraad voor je deur staat? Of ben ik het slaapliedje dat de belofte van vrede met zich meebrengt? Ik vraag me af of ik het vuur ben dat me warm houdt? Of als ik het hout ben dat brandt? Ik ben op een eiland, in het midden van mijn geest, gezegend met eenzaamheid en vervloekt met eenzaamheid. Ik doe niet veel dingen. Dingen die ik nooit zal kunnen achterhalen. Dan zijn er dingen die ik waarschijnlijk nooit zal denken. Maar ik weet dit: Ik behoor tot een generatie gebroken geliefden, van rebellen zonder reden, van uitgeputte krijgers. Wij zijn een vermoeide generatie, voorgedragen maar onvermurwbaar. Ik ben misschien verdwaald, maar niet voor lang.

Loading full article...