#hulpverlenerscomplex

Let’s safe the world …

Dat was volgens mij de gedachte die meer dan 20 jaar geleden door mijn hoofd dwaalde toen ik aan mijn opleiding begon … en eerlijk, nu ook nog steeds een basisdrive is, al ben ik door scha en schande net iets wijzer geworden nu. Als prille 20er immers was ik me er nauwelijks van bewust dat deze drive, hoe edelmoedig ook op het eerste gezicht, toch ook het nodige egoïsme in zich heeft. Ja, je leest het goed … EGOISME, een milde vorm ervan maar toch.  

Onder deze helpende drive lig immers een dieper, psychologische drive … de drive om nodig te zijn en zo mijn eigen onzekerheid te camoufleren. Ik was geen topatleet, had geen superzangstem, was ‘ordinary’ op vele gebieden. De eeuwige grijze muis die niet echt knap en niet echt dun was. Het enige wat ik had was mijn lieve karakter en woorden waarmee ik vaak precies de juiste snaar kon raken. Mensen voelde zich goed bij mij, kwamen terug … ik was nodig,  tot ik niet meer nodig was.

Jaren heeft het mij gekost eer ik dit doorzag en nog eens jaren om niet steeds weer in diezelfde val te lopen ... en zelfs vandaag nog moet ik er serieus op letten.
It is a learning proces. Het complex van de reddende engel probeer ik dus steeds meer en meer achter mij te laten en dat ging niet zonder de nodige oorlogswonden. Ik heb mensen moeten afkappen die mij door hun gemanipuleer leegzogen. Anderen die vonden dat ik teveel in hun energie zat, hoe goed bedoeld ook, hebben zich letterlijk losgescheurd van mij … zelfs diegenen waar ik het niet van zag aankomen, met een bloedende ziel als gevolg. En toen stond ik alleen, naakt en alleen.

JE KUNT EEN ANDER NIET REDDEN.          
                                                                                                         
Pas toen ondervond ik deze les aan den lijve. Gesmeekt heb ik om iemand die de rugzak van mijn schouders wou nemen en gebruld om iemand die mijn zwaard wou overnemen. Oké er waren er die een soort van poging deden, maar niemand hield vol. Achteraf gezien lijkt dat ook heel logisch, maar toen maakte het de wondes enkel erger. Tot er iemand naast mij kwam staan en heel eerlijk zei: “Ik kan jou niet redden. Maar ik ben er wel echt voor jou. Ik ben je grootste support op de achtergrond en als je valt en al de rest is verdwenen help ik je recht. Ik kan jou niet redden …maar ik geloof in jou, in je innerlijke kracht waarmee je jezelf kunt redden." Aanvankelijk vond ik dat maar verwarrend en hierdoor diende zich ook identiteitscrisis 2 aan. Immers als ik niemand kan redden, wie ben ik dan. Wat blijft er dan letterlijk van mij over. Maar gaandeweg klom ik echt babystapje voor babystapje op mijn tenen uit die donkere put. In het begin vond ik het heel eng want zijn vertrouwen legde ongewild ook weer druk bij mij. What if I fail. En het onvermijdelijke gebeurde, ik faalde …en hij stond er nog en bleef staan. Toen pas begreep ik de les.

Laat de Florence Nightingale in jezelf dus maar vrij. Een ander redden kun je immers niet. Wat je wel kan is er echt zijn voor een ander en oprecht luisteren. De ‘sparingpartner’ die meedenkt, de rots in de branding waar er kan geschuild worden, maar vooral diegene die blijft geloven in het goede en de kracht van de ander.

VAAK IS DAT AL VOLDOENDE


De verhalenheks,

Fotobron: afbeelding Florence Nightingale op Pinterest

Het Florence Nightingale complex ...


Comment with a minimum of 10 words.
Monetization is required
7 comments