Het gaat wel...

'Het gaat wel', is een uitspreek met vele betekenissen. Een meestal niet letterlijk 'het gaat wel'... Het is eerder een verkapte ' Zucht, ik zwelg in zelfmedelijden' of in het ergste geval 'Ronduit klote, begin er maar niet over'. Lastiger is om er goed op te reageren: ga je erop in of niet...En hoe?                   Dit is een vervolgop mijn blog 'Euthanasie' die je hier nog lezen kunt:

https://yoo.rs/w.harmsen11/blog/euthanasie-1490562841.html?Ysid=43403

Als ik bij een cliënt binnen kom is het meestal 'goedenmorgen (middag), Hoe gaat het met u?'. Heel cliche natuurlijk. En in 99.9% van de tijd krijg je, al even cliche antwoord terug: ' Het gaat wel'. Zo ook gisteren bij mijn cliënt uit het vorige verhaal. Om de week hetzelfde: 'Het gaat wel'... Vandaag alleen net iets enthousiaster, op de dag dat hij 25 jaar getrouwd zou zijn geweest... Het feest had moeten zijn... Hij met dit prachtige weer hand in hand had moeten lopen met T omringt door dierbaren...overspoeld met kadootjes...En ik? Ik wist eigenlijk even helemaal niks te zeggen.                                                                             Zelfs niet toen hij mij op zijn beurt vroeg hoe het met mij ging... Hoe het met míj ging??? Een paar tellen is het stil, misschien zelfs wel minuten, ik weet het niet eens meer. Dan zegt hij ineens: 'Ach...er zullen nog wel meer van die rotdagen komen...'

Nou, dat denk ik ook wel. Van alle cliënten mis ik T het meest. Ze was natuurlijk behalve 'cliënt' ook mijn buurvrouwtje. En ze had nogal een rebbel. Nu is het ronduit stil in huis en ik doe, echt waar, na een jaar bijna alles nog precies zoals zij dat wilde: 7 dopjes allesreiniger in de halfvolle emmer... De vloermop 3x uitdrukken, met opbergen 7x uitwringen... Geen idee hoe ze er altijd bij kwam, hoor... Ze had wel meer van die gekke kunsten. Het enige wat ik beslist NIET meer doe, en ik heb echt het gevoel dat ze vanaf haar wolkje me iedere x uit zit te schelden, is met het afnemen van de keuken-kastjes....eerlijk waar, hé: eerst met sopje, dan met water en dan nog weer nadrogen...Intussen heb ik hetzelfde klote deurtje dus al 3x afgenomen: iets teveel van het goede...                                                                                                         Vandaag werden het de ramen. Vol automatisch pak ik het roze doekje, de oude theedoek en T's ontzettend begeerde 'groene doekje'. Gek eigenlijk dat ik daar nu veel meer op let: alsof ze nog steeds in mijn oren zit, ofzo... 'Die groene NIET voor de kozijnen en vensterbanken, maar alleen voor het glas'... Ja ja...                                                                                                                                                      'Was een héél duur doekje'.                                                                                                            Ja ja ja...

Ik had haar nog zo graag willen vertellen dat ze voor hetzelfde geld 20 van die doekjes bij de Ection kon krijgen, maar ja... Uiteinelijk de dag weer doorgekomen en de ramen zien er weer prachtig uit. Er pronkt nu trouwens ook een dikke smurriestreep van de vensterbank op het groene doekkie...SORRY! Het maakt meneer in elk geval niks uit.                                Onder de koffie begint hij over voetbal en auto's... Luchtig als altijd en bovenal, 'gaat het wel'...Maar na een weemoedige slok uit zijn bakkie leut: