Het gebroken hart

“Zie ze gaan, zie ze gaan, met haar witte laarsjes aan”. ‘Sneeuwwitje’ noemde men haar in het dorp, omdat ze, met haar lange blonde haren, steeds in het wit gekleed, de mannenharten op hol bracht. Al waren het vooral haar lange bruine benen die de aandacht trokken, onder het korte witte rokje, in haar ‘fuck-me-botjes’.

Zou zij z’n gebroken hart kunnen repareren? Waarschijnlijk wel, maar hoe moest hij dat dan aan de dag leggen? Niet eenvoudig als zestig plusser in deze ‘Me Too’ tijden.

Vroeger, als vijftiger, had hij het al eens met een vijfentwintig jarige aangelegd. Maar dat was destijds met een heet brommertje van op z’n werk. Dat ging toen nog vanzelf, na een paar cava’s op het personeelsfeest. Even een hand voorzichtig op haar kont en als reactie kreeg je een glimlach van oor tot oor. Zoiets moest ge nu niet meer riskeren. Een oorvijg en een verslag van de preventieadviseur, dat kan je nu verwachten. En dan mag je nog van geluk spreken dat de directeur het binnenskamers wilt houden en er geen officiële aanklacht van komt.

Je kon natuurlijk altijd nog naar de betaalde liefde, maar dat had hij nooit gedaan . Niet uit principe. Neen, gewoon, dat ging niet. Het idee dat de vrouw alleen in zijn centen geïnteresseerd was, dat was voldoende om zijn libido te kelderen.

En dat was nu net het probleem met z’n wettige echtgenote. Na vijf en dertig jaar huwelijk was hij tot het besef gekomen dat ook zij enkel met hem getrouwd was om het geld.