Het geheim van de hutkoffer
Waarom heb ik niets met wieltjes eronder meegenomen? Dat was handiger geweest, alhoewel op deze ondergrond het rollen ook wel tegen zal vallen. Het zweet parelt van mijn voorhoofd af. Even een rustmomentje pakken. De hutkoffer plaats ik in het zand, uitgeput laat ik mijn billen dalen tot ze het riet van de bagagemand raken. Het kraakt. De vakantie heeft de vetrolletjes op mijn heupen gevoed. Er zit niets anders op dan ze er weer af te trainen. Zuchtend richt ik me weer rechtop en vervolg ik mijn weg over het strand. Ergens moet het toch zijn, maar waar? Dan blijf ik even staan. Daar, bovenaan de duinrand is mijn voorlopige eindbestemming. Gelukkig zijn er brede treden uit de hoge duin gehouwen. Ik verlaat het rulle strandzand. Â
De trap lijkt een eindeloze lengte te hebben. Ik heb geen keuze en ik begin te lopen. Aan het einde van de trap draai ik me om en kijk naar de hoogte die ik overwonnen heb wanneer ik een stem hoor.
'Hé, Dana, ben je daar eindelijk? Je bent veel te laat hoor, de meeste mensen zijn al weg.'
Met een ruk wentel ik mezelf weer terug.
Leuk geschreven, ik zie het voor me.
Geweldig gecombineerd en geschreven!