De eerste keer

De eerste keer dat ik met hem in aanraking kwam, was doordat mijn medicijngebruik, die ik dankzij de ziekte van Crohn gebruik, ook medicijnen tegen depressie moest gaan slikken. Ik was in eerste instantie in gesprek met een verpleegkundige, maar die vond het allemaal te gecompliceerd en stelde voor om maar rechtstreeks naar de psychiater te gaan. Ik leerde deze man kennen als een typisch excentriek mannetje, met uitspraken, waar ik me niet in kon vinden, dus besloot ik gewoon mijn mond dicht te houden, want ik praat alleen maar met iemand, die ik vertrouw en waar ik wat aan heb. In dit geval was het eigenlijk nog meer dat ik moest leren om te gaan met mijn ziekte en dat veroorzaakte, volgens mij, de depressie. Ik bleef naar hem toegaan, eens in de maand, om de medicatie onder controle te houden. Maar hij wilde eigenlijk dat ik dingen ging vertellen en probeerde me uit de tent te lokken, door opmerkingen te maken, waardoor ik steeds meer een hekel aan hem kreeg.

Op een gegeven moment besloot ik te stoppen, gaf ook aan bij hem, dat ik een poosje rust wilde. Maar het ging niet goed met me, de pijn werd erger en mijn drang om een eind aan mijn leven te willen maken, werd alsmaar groter. De huisarts verwees me terug naar het ziekenhuis, waarbij ik had gezegd, dat ik perse, niet meer bij hem wilde terecht komen. Maar het liep even anders, alle psychiaters waren op vakantie en hij bleek als enige aanwezig te zijn. Maar hij beloofde me, dat ik niet alleen de gesprekken met hem hoefde te voeren, mijn man mocht mee.

Vervolggesprekken

Loading full article...