Ik raak snel verdwaald, vooral als ik aan het warenhuizen ben. Alles is zo groot en het krioelt van de mieren, pardon mensen. Ik raak ervan in de war. Er is zoveel te zien. Reikhalzend loop ik al gauw in alle zeven sloten tegelijk.
Ook niet altijd handig.
Omdat ik best wel een lange smurf met een paar lange benen ben is het wel gewenst om een fysieke winkel op te zoeken om mijn broeken te passen.
Met een vloek en een zucht wurm ik mij weer eens in een veel te krap pashokje met een veel te kort gordijn. En uiteraard zonder haakje zodat mijn jas, mijn broek (en de tien paar andere broeken die ik her en der uit de rekken heb weggegrist) op een stapel in de hoek liggen gedrapeerd. Probeer je daar maar eens omheen te manoeuvreren.
Ik kon er heus niets aan doen. Toen ik net één been in een broekspijp had, verloor ik mijn evenwicht. Hinkelend vloog ik het pashokje uit, dwars door de winkel waar ik en passant zes onschuldige etalagepoppen omver kegelde. Ook een paar mensen moesten het bekopen.
Nog steeds de zwaartekracht trotserend hinkelde ik zo door de uitgang naar buiten. De piepende poortjes hoorde ik niet eens meer. De schelle kreten van de beveiligers gingen langs mij heen. Uit alle macht probeerde ik op de been te blijven. Uiteindelijk eindigde ik met een code blauw omdat ik toch languit op mijn plaat ging.
Met een hersenschudding rijker trek ik verder door het labyrint.
Opeens valt mijn oog op een nieuwe winkel: “de Sokkengigant”
Daarnaast een opzichtig reclamebord met de tekst:
Zijn uw sokken toe aan een opknapbeurt? Laat uw oude sokken renoveren. Alles voor een zeer scherpe prijs. En we gaan verder dan dat. Met een advies op maat en als u dat wilt, kunt u gebruik maken van onze inmeet en montageservice.
Nou dat lijkt me wel wat.
Ik loop de gigantische winkel binnen. Sokken zover het oog reikt.
Ik heb nog geen drie stappen gedaan of ik word besprongen door een gretig verkoopstertje die me alle hoeken van het gebouw wil laten zien. Of zoiets.
‘Zoekt u iets speciaals?’ hijgt ze in mijn nek.
Ik kijk peinzend in het rond en zeg: ‘Ik ben op zoek naar een nieuwe hamster. Mijn oude is weggelopen. Triest, hè?’
‘Eh, ja, maar we verkopen geen dieren.’
‘Niet?’
‘Nee, meneer, we verkopen alleen sokken.’
‘Aha. Nou, doet u me dan maar een paar hamstersokken.’
De mond van de sokkenverkoopster valt open. ‘Hamster... sokken?’ stamelt ze.
‘Inderdaad,’ knik ik. ‘Heeft u die in paars? Of anders blauw.’
Ik zie haar hulpeloos rondkijken.
‘Zal ik helpen zoeken?’ stel ik voor. ‘Het is hier zo groot. Het lijkt me het beste als we richting de afdeling sokken voor knaagdieren lopen.’
‘De afdeling…’
‘sokken voor knaagdieren,’ maak ik af. ‘Die is er toch wel? Ik bedoel, muizen en ratten stuur je toch ook niet zonder sokken naar buiten?’
Ze schuifelt langzaam bij me weg. Als ze op een redelijke afstand is, zet ze het op een rennen. Ik zwaai haar vrolijk uit en vervolg mijn weg door het doolhof van een warenhuis.
Na een zware lunch (eettentjes genoeg), duik ik nog even een sportzaak in.
De eigenaar komt mij enthousiast tegemoet. ‘Kan ik u helpen?’ vraagt de beste man.
Ik weet niet of het aan mijn geklutste hersens ligt of de flinke schranspartij, maar ik zie hem in drievoud voor me staan. Ik richt me op de middelste en zeg: ‘Ik heb zojuist een aardig buikje gekweekt dus wil ik wel eens een keertje lekker sportief doen.’
‘Dan bent u aan het goede adres. We hebben een brede collectie in van alles en nog wat.’
‘Dat van alles en nog wat lijkt me wel wat,’ zeg ik.
Binnen drie uur weet ik zowat alles te passen wat er in de winkel hangt. We lopen van hot naar her en weer terug.
Zwaar hijgend en met een rood aangelopen gezicht neemt de eigenaar weer plaats achter de kassa. Een enorme berg sportkleding ligt tussen ons in.
Hij begint het zootje te scannen terwijl ik naar de uitgang loop.
‘Bedankt voor de uitstekende work-out!’ roep ik hem vrolijk toe.
Ik laat de verbouwereerde verkoper achter terwijl ik huppelend het pand verlaat. Terug naar huis. Tijd om het warenhuisgebeuren achter mij te laten.
