Het leven heeft me al meerdere keren de put ingestampt, maar ik kom er ALTIJD wijzer en sterker terug uit!!!
Schrijven is voor mij al enige tijd voor mij de ideale uitlaatklep om uit die gigantische mentale knoop te geraken. Meestal worden mijn gedachten na een paar minuutjes sneller dan ik met de hand kan schrijven of kan typen en van die gelegenheid profiteer ik dan en denk nog eens verder na en bekijk ik alles vanuit een ander perspectief waardoor er al vele puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn...
Zo nu en dan (meestal als ik al een tijdje vast geraakt ben met mijn gedachten) dan probeer ik aan een zelfanalyse te beginnen...
Van waar kom ik? Waar sta ik nu in het leven? Welke afstand heb ik al afgelegd? Hoeveel afstand moet ik nog overwinnen? Hoe ga ik de komende obstakels overwinnen? Houd ik dit nog vol? Hoe lang houd ik het nog vol? Zal ik mijn doel wel kunnen halen? Ben ik sterk genoeg om deze strijd te overwinnen?
Maar ik heb met de jaren dankzij al mijn schrijven vooral geleerd hoe ik zo mijn soms nogal uit de hand lopende emoties een beetje onder controle te kunnen houden.
Ik heb in mijn 31jarige leventje ondertussen al heel wat meegemaakt, ik ben er ondertussen bijna van overtuigd dat ik voor het ongeluk geboren ben, maar ik kan niet zeggen dat ik nog geen positieve momenten gehad, die positieve momenten zijn misschien zeer zeldzaam voor mij, maar toch kunnen ze gebeuren.
