Het maandstaartje

 Het ziet vandaag grauw en donker. De regen tikt tegen de ruiten van het zolderraam, en niet eens zachtjes. Het is een dag om binnen te blijven en gelukkig is dat geen probleem. Gisteren zijn we door de winkel bevoorraad – nou ja, we moesten er wel zelf de deur voor uit. Brood, vlees en groente. Over de tandpasta heb ik nog even getwijfeld, ik heb het gevoel dat ik daar al meer dan genoeg van gezien heb, de laatste tijd.

Genietend van een kopje koffie kijk ik naar de druppeltjes die natte sporen trekken over de ruiten. Met een scheef oog kijk ik ook naar het scherm van mijn computer. De knipperende cursor roept en wenkt. Er staat nog iets op mijn programma vandaag. Het besef dat ik tegen een achterstand van één aankijk maakt me onrustig. Pijnlijk, zo’n mathematische misrekening.

Ik strijk het tafelkleedje glad, plaats mijn koffiekopje op veilige afstand en steek mijn handen uit mijn mouwen.

Dan valt mijn oog op het lucifersdoosje, dat deze maand ter inspiratie naast mijn toetsenbord ligt. Zou ik een kaarsje aanmaken? Waarom niet? Omdat de lucifers natuurlijk allang op zijn zoek ik naar een aansteker. Mijn kaarsen maak ik zelf, en als kandelaar gebruik ik een opgeschilderd yoghurtbekertje, met zand op de bodem. Veiligheid vóór alles. In de zijkant van dat bekertje heb ik met een schaar een paar kleine gaatjes gemaakt, waardoor er lichtspoortjes zijwaarts ontsnappen. Dat geeft een leuk effect. Als je zelf zo’n kandelaartje maakt, dan kun je er in de kersttijd sterretjes in knippen. Voor de romantisch aangelegde types is, zeker in de weken vóór Valentijnsdag, het misschien een idee om er hartjes in te knippen.