het meisje in de turnzaal

Misschien is het wel iets anders; de rede dat ik me alles zo aantrek. Wat nu als het jaloezie is? ''Op wie dan?'' is de volgende vraag die ik mezelf zou moeten stellen. Naar mijn moeder? Omdat het haar niets lijkt te doen. Mijn zusje, omdat zij alles heeft wat ik nooit had, niet alleen materialistisch, maar ook in persoonlijkheid. Haar sterke karakter en zelfverzekerdheid. Dat meisje in de turnzaal dat ik nu al een half uur aan het observeren ben? Omdat ze beter is dan de helft van de jongvolwassenen die hier de helft van de week komen, ondanks dat ze pas rond de 10 jaar oud is. Met haar perfecte lichaamshouding en balans. Haar haar, dat niet lijkt te klitten, ook al zit het los, met krullen die mee springen met de sprongen die ze maakt. Met haar 2 side-bitches die niet eens half zo goed zijn als haar.

Eerst had ik wel verwondering voor haar. De gemakzucht waarmee ze alles leek te kunnen doen. Maar toen keek ik beter, en zag ook de arrogantie in de eerst zo onschuldig lijkende houding. Ik zag de waarschijnlijk net iets te rijke ouders die voor haar dit verschrikkelijke glitterpakje kochten voor veel te veel geld omdat het in verhouding toch wel meer moest kosten dan de haar-producten waarmee ze hun dochter onder smeerden bij elkaar. Zou ze nu echt gelukkig zijn met wat ze kan? of is ze dat pas als haar ouders die ik net zelf in mijn hoofd gecreëerd heb dat zijn? Want dan zou het hele verhaal plots heel sneu worden. Dan zou het niet meer gaan over motivatie en doen wat je leuk vind, maar over het boven gemiddeld moeten presteren om maar niet teleur te stellen. Want dat gevoel had ik vroeger ook altijd; dat ik boven gemiddeld moest presteren, omdat ik anders mijn ouders teleur zou stellen. En als ik iets niet wilde, was dat het wel.

Mijn omgeving teleurstellen was naar mijn beleving het ergste wat ik kon doen. Ik zou dan namelijk ook mezelf teleurstellen. En dat was pijnlijk.

En toen dacht ik even de realiteit te kunnen zien; er kwamen wél klitten, er zaten blauwe plekken op haar knokkels en knieën en niet elke landing werd tot in perfectie opgevangen. Misschien was zij wel jaloers op mij. Omdat ik er in haar ogen net zo perfect uit zou kunnen zien als zij in eerste instantie voor mij.