Het metamorfoseschuitje

OMG Sint krijgt het zwaar

'Mogen gastarbeiders ook niet, dan?' Vertwijfeling klinkt door in mijn stem, ik weet het, maar ik kan er niets aan doen, Ten einde raad ben ik, het liefst loop ik in sneltreinvaart door deze maand. Jammeren helpt niet, daar zijn anderen beter in, ik moet het hebben van mijn geduld en evenwichtigheid. Maar 't geduld is zo langzamerhand ver te zoeken, ik ontplof bijna van boosheid en teleurstelling. Moet ik dan alles in mijn eentje klaren? Wat ik ook verzin, ik stoot altijd wel iemand tegen de borst. En daarbij heb ik ook nog eens te kampen met cashflow problemen.

Verdrietig kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Een trieste oude man staart me aan. Weg vitaliteit. Kritisch beoordeel ik mezelf. Er moet iets veranderen. Ik zie er niet uit. Mijn baard pluizig wit, hij lijkt wel vol roos te zitten, onverzorgde haren, borstelige wenkbrauwen en dat pak wat ik draag, kan echt niet meer. Mijn eens zo mooie rode mantel, tot bijna de grond, glimt van de vale plekken. Ik verberg mijn staf eronder, schaam me ervoor. Vroeger had ik nog status, door mijn hoofddeksel. Een gouden kruis prijkte erop, zwarte Pieten waren mijn gevolg. Ik was de goedheiligman. Ze hebben mij gedegradeerd alsof ik een ordinaire viespeuk was. Ze hebben mij mijn knechtjes afgepakt. Alsof ik niet goed voor ze was, ze als slaven gebruikte. Verdorie, ik ben toch niet een een slavendrijver? Ik ben toch niet een beul? Ik heb ze altijd goed behandeld, vroeg ze om raad, gaf ze hun natje en droogje. Gaf ze onderdak. Gaf ze vrijheid. Ze hadden altijd volop pret, maakten gein. Ze waren mijn vrienden. Ze hebben mij mijn vrienden afgenomen.