Toen ik in 1998 op de bloemenveiling in Aalsmeer kwam, ging er een wereld voor me open. Niet alleen de dynamiek en de omvang, maar ook de sfeer en de mentaliteit van de mensen die er werkten. De meesten zelfverzekerd en goed-gebekt. Behoorlijk grof van tong af en toe. Eerst wel wat overweldigend, intimiderend bijna. Ik heb er een hoop nieuwe woorden geleerd. Ook weerbaar geworden en mijn mannetje leren staan. Gemerkt dat je respect af kan dwingen door je werk goed te doen, en een ander af en toe te helpen. Voor je het weet, ben een van hen en weet je dat je geholpen wordt als dat nodig is. Het deed me wat denken aan mijn tijd bij de Marine. Eerst wordt helemaal afgebeuld en vernederd, maar als je dat hebt doorstaan wacht er respect en eenheid. De beledigingen en intimidaties hebben me nooit echt wat gedaan, ik zag er de humor wel van in.
Nu beland in 2019, zie ik heel wat anders. Ik kom nog af en toe op de bloemenveiling, en de sfeer is totaal veranderd. Iedereen is beleefd en vriendelijk. Maar niet alleen in die wereld is het veranderd. Het lijkt alsof we een tijd ingaan waarin niemand meer beledigd mag worden. Zeker zogenaamde ‘minderheden’ niet. Waarin generaties en bepaalde groepen niet weerbaar wordt gemaakt. Zeker als ze ook nog eens zijn grootgebracht door ‘Curling-ouders’ die al hun problemen voor ze oplossen. Ze komen in een soort bubbel te leven, vrij van alle invloeden van buitenaf. Dit kan bijna niet anders dan leiden tot depressies. Want het nut van beledigd worden, niet voor vol worden aangezien, genegeerd worden is het overkomen van dat alles! Je naarboven vechten, respect afdwingen om dan trots te zijn op jezelf. Heel kort door de bocht: het nut van beledigd worden is zelfvertrouwen.
