Het openbaar vervoer irriteert me

De bus of trein in gaan heb ik lang gemeden, want ik hou niet van geld uitgeven, wachten, en mensen om me heen hebben.

Toen ik nog op de middelbare school zat, werd er beweerd dat het openbaar vervoer goedkoper ging worden om zo iedereen uit hun auto te helpen. Beter voor het milieu en effectief tegen files, enzo. Maar dat is nooit gebeurd, ik heb ze alleen maar zien zoeken naar excuses om een rit nog duurder te maken, voornamelijk voor hen die geen OV-kaart hebben.
Ik weet nog goed toen ik voor het eerst 7 euro betaalde voor een naamloze kaart. "Staat daar al geld op?" vroeg ik aan de kassajongen. Nee. Dus dat is 7 euro voor een kaartvormig stuk plastic dat elke supermarkt je gratis door de neus zou boren. Als je een cadeaukaart voor iemand koopt, is dat toch ook niet het uit te besteden bedrag + 7 euro voor de kaart zelf?

Ik heb vaak in de bus gestaan met een lege OV. Er valt ook niks op te laden wanneer je bankrekening altijd leeg is. De OV-oplaadstations die wel contant geld accepteren staan niet bepaald overal en als straf betaal je gelijk dubbele prijs in de bus.
Dat doet me denken: vraagt niemand zich af waarom pinnen voor een kaartje net zo veel kost als betalen met contant geld? Je gebruikt een kaart, hetzelfde gemak als de OV, waarom krijg je dan alleen bij de ene "korting"? Sterker nog, nu dat contant geld officieel niet meer geaccepteerd wordt in de bus, wat is nog het nut van een OV-kaart? Als je toch je pinpas moet gebruiken om het op te laden, waarom gebruiken we dan niet onze pinpas om te betalen en gooien we die OV weg?

Onze portemonnee zit niet meer vol met muntgeld, maar plastic kaarten, ik word er moe van.

Vroeger ging ik alleen maar met de fiets, maar nu dat ik geen kind meer ben -en het overdekt parkeren hier ook nog eens met meer dan 5 euro is verhoogd- is de bus een moet geworden. Mijn werk vergoed mijn benzine en parkeerkosten niet, en ik kan deze afstand niet fietsen.
Ik moet me mentaal voorbereiden op een werkdag met de bus, als een echte zieligaard. Wanneer ik naar een halte loop voel ik me standaard opgefokt ("ben ik op tijd vertrokken?"), en wanneer ik er sta te wachten voel ik me verveeld en bezorgd tegelijkertijd ("komt hij nog, of waren ze weer 5 minuten te vroeg?").
Het openbaar vervoer heeft me veel geïrriteerd in mijn korte leven. Het gebeurde vaak dat de bus hard aan me voorbij reed, maar eentje deed eens bijzonder klootzakkerig door te stoppen, de deur niet open te doen, en daarna verder te rijden. Door het glas zag ik de chauffeur gezellig kletsen met een passagier die naast hem stond. Die lette dus totaal niet op. Ik stond me een partij voor lul; er was een hele bus met mensen die het zag gebeuren. Op dat punt was ik sneller af om te lopen, ik zou toch thuis zijn tegen de tijd de volgende bus kwam.

Ik heb een vaste bus waar ik mee naar het werk ga, met iedere keer een andere chauffeur en vaak 1 of 2 passagiers die ik eerder heb gezien. Zo is er 50% kans dat ik een verbitterde oude vrouw aan zal treffen, die altijd vooraan zit. Dit figuur houdt van klagen en praten met de chauffeur, en aangezien ze standaard bij de ingang zit, kan ze fijn deze hobby's uitvoeren.
Als ik haar tref, is het vrijwel altijd zo dat ze iets te zeggen heeft over wat ik of mijn metgezellen doen. De eerste keer dat ik haar opmerkte was toen ik met een vriend instapte. Hij had een grote, onhandige tas op zijn rug, en bij het instappen sprak ze haastig: "Wil je daarmee oppassen?!". Hij snauwde luid terug: "Even rustig, ja!".

Het boeit haar niks wanneer mensen aan het slepen zijn, want ik was ook eens aan de beurt. Ik stapte binnen met mijn hond, worstelend met postpakketten in een dikke rugtas en 2 op een arm die ik voor mijn werk moest versturen, zoekend naar mijn geld om voor mijn aanwezigheid te betalen. Het was ook nog eens een warme, benauwde dag. Nadat ik had betaald, was ik van plan door te lopen naar de voorste stoelen, maar de vrouw beval: "Wil je achter gaan zitten met je hond?", terwijl de bus alweer reed. "IK BEN EVEN BEZIG." pufte ik haast struikelend en zette mezelf alsnog neer.
Ik probeerde beleefd te blijven, maar mijn vermoeidheid en woede gaf mijn antwoord een ruwe rand. Het zweet stond op mijn hoofd, dat kon ze niet gemist hebben, en toch ging ze vragen of ik op wilde rotten. Dat om een poeslieve hond dat niet eens naar haar keek. Wat een manieren.

"Wel je hond bij je houden, dan." was alles dat ze nog tegen me zei.

Een ander moment was toen mijn  OV-kaart op was en ik met mijn pinpas moest betalen. Ze klaagde over hoe lang het duurde. Ja, inderdaad. Verkochten winkels maar weer strippenkaarten of waren er maar meer oplaadstations die contant geld accepteerden. Niet mijn probleem dat het lang duurt, mevrouw, dat krijg je als gemeentes een systeem doordouwen.
Dat je niet meer met contant geld in de bus kan betalen is helemaal een horror. Vandaag waren er 2 buitenlanders die naar het station moesten, en daar werd meteen tegen geblaft dat ze met pin moesten betalen.

Over vandaag gesproken; interessant figuur zat er achter het stuur.  Een zongebruinde man met tatoeages op zijn rechterarm, kort grijs haar, zonnebril op, tussen de 50 en 60 jaar waarschijnlijk.
Ik stapte in en groette hem, maar hij zei niks terug. Zijn eerste woorden waren "Schiet eens even op, ik hoor hier niet eens te staan!" tegen de oudere passagiers achter me. Drie seconden later zei een van hen "Ja, wij ook niet.".  Een beetje late come-back, maar goed, het was toch een debiele opmerking van de chauffeur, want hij hoorde er wel te staan. Het was een tijdelijke omleiding, maar dat betekent niet dat hij er niet mocht zijn.
De rit zelf verliep ook niet vlekkeloos. Er werd heen en terug gesnauwd bij het uitstappen, want de man deed de deur niet open. Het viel me sowieso op dat hij erg vlug was met het afsluiten van de bus. Zodra er 1 iemand binnen stapte, smeet hij gelijk de deuren dicht, ook al stond er meer volk buiten. Heel vaag.