HET OUDE STRAATBEELD.
Nog een keer dit verhaal, omdat ik het per ongeluk verwijderd heb, heb er zelfs een poos van wakker gelegen want het is voor mij zo helend om positieve herinneringen uit mijn jeugd te beschrijven.
Nu hoop ik dat ik al schrijvend, dezelfde inspiratie krijg als eerder.
Mijn oude straat, waarin mijn ouderlijk huis stond, is een straat die wij als kinderen geweldig en gezellig vonden.
We kwamen hier wonen in 1970, net verhuisd uit Blomberg, Duitsland. Daar hadden we 5 jaar gewoond want mijn vader was militair.
Het was een jonge straat met heel veel kinderen en ik was enig kind en speelde heel graag met al die kinderen.
Blikspuit, stoeprandje, touwtje springen met twee touwen, elastieken, verstoppertje, knikkeren, noem het maar op en wij deden het.
We kenden ook alle ouders en overal waar wij binnen kwamen, kregen we drinken en een koekje. En al die namen van de kinderen en hun ouders, ken ik nog steeds.
Het straatbeeld bleef ook altijd gelijk en niemand verhuisde in die tijd. Dat gaf ons een veilig en vertrouwd gevoel.
Langzamerhand werden we natuurlijk ouder en kwamen de verliefdheden om de hoek kijken. Ook in diezelfde straat gingen een paar meisjes met de jongens uit de straat.
Ik herinner me dat we briefjes schreven, liefdesbriefjes en die gaven we dan aan een broertje of zusje van ons liefje en die bombardeerden we tot postbode. En trouw als ze waren, brachten ze de briefjes ook nog naar hun broer toe, Hahaha, moet je nou om komen!!
Ook werden we heel vindingrijk, want we spanden een touwtje van mijn slaapkamerraam naar die van mijn vriendje, en weer terug, zetten er het briefje met een knijper aan vast en trekken maar....zo kwam dat briefje dan een paar deuren verder.
En dan komt toch de tijd dat wij als kinderen allemaal uitvlogen we gingen studeren of werken of zelf gezinnen stichten. En toch werden alleen wij maar ouder en onze ouders natuurlijk niet, die bleven altijd van dezelfde vertrouwde leeftijd en het straatbeeld veranderde ook niet, toch?...of wel?...
Dat antwoord laat zich raden want natuurlijk werd iedereen ouder en de straat veranderde in een wat oudere straat. Totdat het zover kwam dat de mensen vertrokken. Naar een makkelijker huis, naar een verzorgingshuis, en de huizen werden verkocht.
De nieuwe mensen die er kwamen wonen waren jonge mensen. Stelletjes die een gezin gingen stichten en stelletjes met al wat oudere kinderen en plotseling werd de wat oudere straat weer een jonge straat en speelden de kinderen, net als wij toen, weer op straat. Onze kinderen speelden, toen ze klein waren, ook met deze nieuwe generatie, als we op bezoek waren.
Een paar oude mensen bleven er nog wonen en daar was mijn vader er een van. Hij had heel erg veel aan zijn jonge buurtjes en hij probeerde er ook voor hen te zijn. Zo haalde hij eens de was binnen van de buren omdat het regende en de buren waren niet thuis, haha, dat had hij beter niet kunnen doen want daar is iedereen niet van gediend. Mijn vader snapte dat niet en hij was ook altijd zo goed voor zijn medemensen maar na een goed gesprek was dat toch ook weer uit de wereld.
En toen werd mijn vader ziek.
Zo ziek dat hij niet weer beter zou worden. Hij heeft nog twee jaar met deze ziekte, redelijk kunnen functioneren, met heel veel hulp van al die lieve buren, maar op een dag was het op.
Aan de ene kant wilde hij nog zo graag door, om onze kinderen verder te kunnen zien opgroeien maar aan de andere kant wilde hij erg graag naar de Hemel gaan. Hij was al 13 jaar weduwnaar en hij was er aan toe om te gaan.
Hij had nog wel een grote wens en dat was, dat hij in zijn eigen huis zou komen te sterven en wat was hij dankbaar dat wij er iedere dag voor hem waren, we verpleegden hem in zijn eigen, vertrouwde huis.
Een dag voor zijn overlijden zei hij tegen ons: ik ga! Ik ga daarheen, daar waar geen tranen zijn. En een dag later ging hij ook, kalm en rustig is hij van ons heengegaan en wij vonden het goed zo.
Ik mis hem nog iedere dag maar weet ook dat hij Daar is en dat geeft me troost.
Vaak, als ik in de buurt ben, rijd ik nog langs mijn ouderlijk huis en zie het straatbeeld van toen weer voor me. Het straatbeeld wat toch veranderd is want er wonen geen ouderen meer die wij kennen. Nog niet zo lang geleden hoorde ik dat een bevriend echtpaar van mijn ouders, ook overleden zijn en dan zijn de laatste bekende ouderen ook uit dat beeld van toen.
Nu is de straat weer een jonge straat en maken de mensen er weer nieuwe herinneringen.
Nu zijn wij de oudste generatie en ook al voelt dat nog niet zo, toch gaat het leven gewoon door en is het zo.
Maar de herinneringen blijven en die pakt niemand van ons af.
Tot de volgende keer., volgende blog: Opgebrand.
