Vrolijk rent Ko achter een kleine bal aan die over het strand stuitert. Maar dan rolt die het water in. Ko blijft staan. Hij ziet de bal vlak voor hem drijven, maar durft het water niet in te gaan.
‘Vooruit!’ moedigt Kimmie hem aan. 'Het is daar niet diep. Of ben je bang dat je natte pootjes krijgt?’
Ko kijkt nijdig achterom. ‘Ik durf heus wel de zee in te gaan!’
‘Nou, waar wacht je dan nog op?’
Heel voorzichtig steekt Ko een teen in het water. Huiverend trekt hij hem weer terug.
‘Het water is ijskoud!’ bibbert hij. Even later vermant hij zich toch. Hij rent naar de bal, pakt hem met zijn vleugels op en maakt aanstalten om weer terug te gaan. Maar dan blijft hij ineens stokstijf staan.
‘Ieks!' gilt hij. ‘Er zit hier iets héél slijmerigs!’



Loading full article...

O bah, iets slijmerigs aan mijn teen zou ik ook niet verdragen
een kwal denk ik!!
Kimmie weet het wel héél goed te vertellen.... Arme Ko ;-)
Een kwal misschien...? *Ieuwww* 😁
Het is vast een kwal, dat is net zo’n slijmbal 😉
Leg dat een kanarie maar eens uit ;)
Ik krijg steeds meer lol in slijmbal. Hopelijk wordt dit verhaal vervolgt.
Ieuw, als het maar geen Portugees slagschip was. 
Dat hoop ik ook niet.
Leuk geschreven. Maar ik ben nu wel benieuwd wat daar zo slijmt in de vloedlijn.
Hopelijk komen we daar snel achter.
Leuke invulling!
(En ik moet even iets anders gaan bedenken :-) )
Bedankt.
Er valt vast nog wel meer slijmerigs te kneden :)