Het verborgen leven van een etalagepop in een warenhuis

Het was niet de eerste keer dat ik een dagje mocht komen werken in het prachtige warenhuis en het zou ook niet de laatste keer worden. Wel was het de eerste keer dat ik op de damesmode aan de slag mocht, eindelijk kon ik mijn ervaring in de mode ergens in kwijt. Ik zorgde ervoor dat alle kleding netjes gevouwen werd, hing kledingstukken terug en voorzag klanten van informatie, tot zover een normale dag op de werkvloer van een warenhuis.

Het waren de modepoppen die na een aantal uur tot leven leken te komen, niet letterlijk, maar iets in hun niet bestaande ogen begon tot mij te spreken. De poppen hadden een licht kuiltje op de plek waar hun ogen moesten zitten, maar als ik er lang naar keek, verscheen er een twinkeling en een mond die zonder geluid en beweging me iets duidelijk probeerde te maken. De ene pop was actiever dan de andere, maar allemaal hadden ze hun eigen verhaal. De manier waarop ze communiceerden was zo subtiel dat het niet eens alarmerend overkwam of het kwam gewoon door de vele uren die ik er al op had zitten. Mijn voeten deden pijn en ik had alle kledingstukken en etalagepoppen al meer dan eens voorbij zien komen. Ik dacht er verder niks meer van en toen eindelijk het einde van de dag aangebroken was, ging ik mijn spullen halen en op weg naar huis. Op een paar grapjes met mijn broer over dit onderwerp na, was ik er verder niet meer mee bezig.