In mijn vorige post had ik het over Malibu en Ollie en hoe ik beloofde het verhaal tussen die twee te vertellen. Hierbij houd ik mij dus aan mijn belofte en deel ik hun verhaal.

Mensen die mij voorheen volgden, op mijn eerste account, zullen de naam misschien nog herkennen: Malibu. Een poesje dat je letterlijk met handschoentjes aan moet pakken. Dit was ook enige tijd zo voor mij. Toen ik haar net leerde kennen, vertrouwde ze mij niet.  Ze was niet goed gewend aan mensen en het handjevol mensen dat ze kende bevatte ook iemand die haar vertrouwen heeft beschaamd. Mijn man had haar al voor ik erbij kwam. Zijn ex is waarschijnlijk niet goed voor Malibu geweest. Dit zag ik terug in hoe ze reageerde op mij;  ze haalde uit. blaasde naar me en gromde. Haar ogen stonden vol onzekerheid en angst. Dit bleef even zo, tot ik op een gegeven moment besloot om bij mijn man in te trekken. Toen het papierwerk rond was bij de gemeente, begon ze te veranderen. Het zal wel toeval zijn geweest, maar toch heel mooi. Beetje bij beetje nam het vertrouwen toe. Ze liet toe dat ik haar af en toe eventjes aaide en klom soms zelfs op schoot. Mijn man en zijn familie stonden perplex, dit had ze nog nooit gedaan. Ik besloot wel voorzichtig te blijven, want vertrouwen moet groeien en dat heeft tijd nodig.

Op een gegeven moment verhuisden we. We woonden aardig klein, vergelijkbaar met een studio, en hadden nood aan iets groters. Het was stressvol, maar Malibu was ons ontzettend dankbaar. Een van de eerste dingen die ze deed was rollen over de grond, blij zijn met alle ruimte die ze ineens had. Ze bloeide in een aantal maanden compleet op, ze veranderde in positieve zin. Haar onzekerheid werd minder, ze werd relaxter en liet nog wat meer toe. Toen kwam op een gegeven moment wel het besef dat we niet altijd in deze woning zouden blijven. De locatie was niet optimaal, de indeling ook niet en het gebouw was slecht onderhouden, oud en we betaalden ons blauw aan gas/energie. Gezien de belabberde huizenmarkt en de vele vereisten was kopen ook niet direct een optie. Als we meer geld zouden wilden verdienen, zou ik meer moeten gaan werken. Malibu zou dan meer alleen thuis zijn en mijn man en ik begonnen in te zien, dat ze leek te verlangen naar een maatje. Iemand waar ze de ruimte mee kon delen. Maanden gingen voorbij, we wilden een weloverwogen beslissing maken en niet zomaar iets doen.

Toen zagen we een zoveelste kat voorbij komen op Facebook die in het dierenasiel terecht was gekomen. Het betof een schildpadpoes. Mijn man en ik besloten de dag na kerst te gaan kijken. Blijkbaar komen na de kerst namelijk ook een hoop dieren terug in het asiel, omdat ze weggegeven worden als cadeau en sommige mensen zo'n cadeau niet waarderen. Eenmaal daar bleek dat het 'm niet zou worden met die poes. Ten eerste zouden er al mensen komen om te kijken voor haar en er was een kans dat zij haar zouden adopteren. Ten tweede was ze apart van de rest geplaatst, ze leek niet met de anderen op te kunnen schieten. We mochten wel bij de anderen komen kijken, als we dat zouden willen. Ondanks dat ik toch wat teleurgesteld was over het feit dat de schildpadpoes 'm niet zou worden, leek het me toch mooi om de andere katten ook te bekijken. Er waren er een paar. De meeste waren al verzegd aan mensen. Wat me opviel was dat het voornamelijk volwassen katten waren en vaak al iets ouder. Ik vond het erg dat vooral zij bleven zitten. Volwassen katten zijn mijns inziens minstens zo leuk als kittens.

Toen merkte mijn man op dat er een kat bij ons was gaan zitten. Hij had eerste een tijdje verscholen gezeten in een van de hokjes. Hij was wit, had zwarte oortjes, een zwarte staart en prachtige nieuwsgierige ogen. Hij leek wat te twijfelen, wat onzeker. Langzaam kwam hij dichterbij. We haalden hem aan en hij begon een soort kneedbeweging te maken met zijn pootjes. Hij bleef maar om ons heen lopen, kopjes geven, hard spinnen en het was alsof hij smeekte meegenomen te mogen worden. Er kwam een asielmedewerker bij die opmerkte dat de kat nog niet eens in het systeem stond en er dus nog niemand voor was. Mijn man en ik hebben elkaar even aangekeken. Zou dit een geschikt maatje zijn voor Malibu? Daarna waren we het unaniem eens. Deze lieverd moet met ons mee, het moest gewoon zo zijn. Hij heette volgens het asiel Oliver Twist. Dit doopte ik vrij snel om naar Ollie. Een naam die hij zeker leek te waarderen. Mijn man zou het papierwerk afhandelen en in de tussentijd haastte ik me naar de dichtstbijzijnde dierenwinkel om nog wat extra spullen in huis te halen; een extra kattenbak, een extra voerbakje en een zakje van het soort grit dat ze daar gebruikten. Toen ik terugkwam, zat Ollie prinsheerlijk zijn nieuwe reismandje. Hij was er zonder slag of stoot in gegaan, uit zichzelf. In de auto naar huis gaf hij ook geen krimp. Hij leek onder de indruk van alles, maar schreeuwde niet alles bij elkaar. Iets dat Malibu wel doet als ze in de reismand moet.

Loading full article...