De volgende morgen staat moeder al vroeg de boterhammen voor het ontbijt te smeren. Vader wil naar buiten lopen om wat hout te halen voor de haard. Want hoewel het al lente is, kan het nog behoorlijk fris zijn zo aan het begin van de dag. Daan en Tom vragen aan vader of ze mee mogen helpen maar vader zegt dat ze beter binnen kunnen blijven omdat het buiten nog best koud is. “Misschien vanmiddag”zegt vader “dan is de lucht ook wat opgewarmd.” En onderwijl loop hij de deur uit.
Op dat moment roept Sophie:”Kom eens vlug kijken, mama! Het ei beweegt weer!” Moeder laat de boterhammen voor wat ze zijn en loopt haastig de kamer in naar Sophie die bij de wieg staat. Moeder trekt het dekentje, dat over het ei ligt, een beetje terug om zo goed te kunnen kijken naar het ei. Het ei beweegt nog eens en er valt een stukje uit het ei. Daarna gebeurt er niets. Nu ligt er een ei met een gat in de wieg. Moeder en Sophie blijven kijken en ineens verschijnt er een oogje voor het gat dat naar mama en Sophie kijkt. Daan en Tom zijn er nu ook bij komen staan. Verbaast kijken ze ook naar het ei met het gat. Oh: roepen Daan en Tom. Moeder glimlacht en zegt tegen het kuikentje:”Kom maar hoor, kom er maar uit”. Het eendje besluit dat het misschien geen kwaad kan om het warme ei te verlaten, maar juist op dat moment gaat de buitendeur open en komt vader naar binnen en met hem een koude windvlaag. De wind waait zo door het gaatje het ei in. Brrrrrr, wat koud, nee hoor, het kuikentje denkt er niet over om uit het warme ei te komen. Wat is het daar koud zeg! En hoe moeder en de kuikentjes het ook proberen, het eendje verroert geen veertje meer.
Vader is niet alleen gekomen. Samen met hem komt een stokoude eend het huisje binnen.
Het is oudoom Wim, Wim de Kwaker. Hij is al heel erg oud en iedereen is altijd heel beleefd tegen hem. De meeste eenden luisteren altijd goed naar wat hij te zeggen heeft. Oudoom Wim is een belangrijk eend en ook een hele wijze eend. “Kijk eens wie ik tegenkwam!”zegt vader tegen moeder. Moeder komt al aanlopen en pakt de hoed van oom Wim aan. Gaat u maar lekker in de stoel zitten”zegt vader “dan zal ik de haard aansteken zodat het snel wat warmer wordt.” “Ah, fijn”zegt oom Wim terwijl hij wat stijf in de stoel naast de haard gaat zitten. “De kou is toch niet zo goed voor mijn spieren, maar zodra het wat warmer is, gaat het al weer een stuk beter. Ik ben blij dat de winter voorbij is. En, vervolgt hij, hoe gaat het hier? Alle eieren al uitgekomen? Op dat moment komen Sophie, Daan en Tom verlegen achter moeders rug vandaan. Moeder glimlacht en zegt tegen de kuikens dat ze niet zo verlegen hoeven te zijn, maar dat help natuurlijk niet echt. Verlegen staren ze naar oom Wim. Ze hebben natuurlijk nog nooit zo’n oude eend gezien! “Nou nou,”zegt oom Wim “dat zijn drie mooie eendenkinderen! Kom eens bij me staan, ik beloof dat ik jullie niet zal opeten.” Oom Wim lacht om zijn eigen grapje. Daan en Tom vinden oom Wim eigenlijk gelijk al heel aardig en ze lopen naar hem toe. Sophie loopt met ze mee maar blijft achter de jongens staan. Ze is nog steeds een beetje verlegen. “We moeten nog ontbijten “zegt moeder tegen oom Wim ”eet u een boterhammetje mee? Nou dat wil oom Wim wel. Moeder loopt naar de keuken om een kan koffie te zetten en om extra boterhammen te smeren. Als ze terugkomt met de koffie en een grote schaal boterhammen, is het al lekker behaaglijk in de kamer. “Ik kan me natuurlijk vergissen”vraagt oom Wim voorzichtig, “maar jullie hadden toch vier eieren?” Moeder zucht:”Dat klopt. Er is nog een vierde ei. Dat is nog niet helemaal uitgekomen.” “Hoe bedoel je dat, Vera? vraagt oom Wim aan moeder. Hoe kan een ei nog niet helemaal zijn uitgekomen? Een ei is of uitgekomen of nog niet.” “Komt u maar kijken”zegt ze terwijl ze naar de wieg loopt. Oom Wim staat moeizaam op en volgt haar. Daar ziet hij het ei met het gat. “O, zegt hij en begint te lachen, ik zie nu wat je bedoeld.” Moeder kijkt hem verbaast aan “Waarom lacht u nu? Ik vind het niet grappig. We wachten nu al 4 dagen op dit ei en alles wat we tot nu toe hebben is een gat. We maken ons toch echt wel een beetje zorgen, hoor!”
